وای چقدر اعصابم خرده از دست این بچه ..یعنی انقد وابسته اس ب من و باباش غیر از ما با هیچ کسی ن حرف میزنه ن کاری داره هر کی میبینه فرار میکنه ما شمال زندگی می‌کنیم این همه میبرم کنار دریا همه بچه ها گل بازی و شنا میکنن مهراد فقط محکم دست ما را میگیره هر کاری کردیم سه نفری بریم داخل آب ترسش بریزه انقد گریه کرد ک آوردیم با اینکه هفته ای دوبار می‌بریم کنار دریا ولی هنوزم میترسه یا می‌بریم شهر بازی همه بچه ها ذوق میکنن حالا ما بزور براش بلیط هر چی می‌گرفتیم سوار بشه هنوز سوار نشده گریه میکرد پیاده میشد همش هم بیرون می‌بریم بخدا ولی هم خیلی ترسویه هم وابسته بمن و باباش چیکار کنم من باید😔از بچگیش همینجوری بود گفتیم بزرگ میشه بهتر میشه ولی بدتر میشه چرااا

دختر منم اینطوره....خوب میشن

حتما حتما ببر کلاس هوش هیجانی عالیه

وااااااااااای خیلی بده، مثل دختر منه منم همیشه خسته و عصبیم از دستش.
چون بچه های اینجوری خیلی خیلی از مادر انرژی میگیرن.
یه جا میرم نه میتونم با کسی حرف بزنم نه بشینم، همش باید به من چسبیده باشه زیر چادرم قایم میشه نمیذاره با کسی حرف بزنم تا برگردیم خونه.

عزیزم شاید مدلش فرق داره
پسر خواهرم بزرگه همینطوری بود، یجورایی اضطراب جدایی داشت و یکم درونگرا بود، اینقدر روش کار کردن تا الان مدرسه است خوب شده
بازم هنوز اگر محیطی خیلی شلوغ باشه و سر و صدا مثل تولد و... خیلی خوشش نمیاد
ولی برعکس داداشش، با همه ارتباط میگیره و گرم

ببین زیاد گیر نده خوب شاید یکی از شما اینطوری بودید ،شوهر من بچگی همین طوری بوده ولی خوب بچه ها کشیدن به من ،هر حا برن زود دوست پیدا می‌کنند ،خواهر شوهرم میگه مثل علی نیستن آخه داداشم خیلی آروم بود و ساکت

کلاس ثبت نامش کن چند جلسه اول خودت کنارش باشی بعدش کم کم دور میشی و از کلاس خارج میشی عادت می‌کنه ‌..مثلا کلاس مادر و کودک یا گروه درمانی و اینا