همیشه بچهایی رو که همسن بچهام بودن و اروم بودن تو محیطی که بچهام خیلی کنجکاوی میکردن میدیدم برام جالب بود چقد ارومن و گاهی میدیدم با چشمای پر استرس به این طرف اونطرف نگاه میکنن. امروز یه خانواده دیدم پسرشون ۲نیم ساله.همینطوری بود.همش اخم داشت. حرف نمیزد. کنجکاوی نمیکرد.یجا مینشست. تو همین نیم ساعت دیدم دو دفعه پدرش شدید کتکش زد.چقد تو ذهنمه. بچه کاریم نمیکرد.یبارش که خورد زمین انچنان زد تو‌گوشش که جا نگشتاش موند روصورتش.یبارم گف برم تو اب گرفتش کتکش زد.حالم بد میشه یادم میاد.مادرم به مامان بچه گفت انقد نزنینش.مادره هم خندید گفت من خودمم حوصله میکنم ولی یدفعه از کوره در برم میزنم.خودم و مامانم خیلی ناراحت شدیم. بچه هم قدش کوتاه بودهم لاغر هم حرف نمیزد.خیلی گناه داشت

کاشکی واقعا مثل خارج موارد اینجوری با پدر و مادر برخورد جدی میشد تا کسی نتونه بچه رو اذیت کنه
این بچه زبون بسته با این سختی بزرگ میشه خودش میشه یه آدم پر از عقده و مشکل اونم با بچه هاش همینطور رفتار میکنه

ای وای خاک تو سرشون اگه من بودم دعوام می‌گرفت باهاشون تحمل ناراحتی بچه ها رو ندارم کاش این وحشی ها هیچوقت بچه دار نشن

این میشه یدونه از آدم‌های عقده ای فردا که هرکاری از دستش برمیاد انجام میده خدا پدر و مادرش هزار بار لعنت کنه که فرشته کوچولوی مثل اون اذیت می کنند

کاش میشد برای بچه کاری کرد

خدا کمک کنه به این پدر مادر