خیلی ناراحتم
من وقتی باردار بودم خیلی دوست داشتم پسرم دنیا بیاد یعنی همه سختیارو بجون خریدم تافقط صحیح سالم دنیا بیاد
فقط و فقط خودم میدونم چقد سختی کشیدم....
الان که راه افتاده خیلی خستم کرده هعی نمیتونم دنبالش باشم همش نمیتونم باهاش بازی کنم......
بهش غذا میدم همش فکر اینم نکنه بهش کم دادم نکنه گشنشه نکنه ویتامین بدنش تامین نشه
شب که میشه یه حالت عذاب وجدان دارم همش فکر اینم نکنه بهش نمی‌رسم نکنه باهاش کم بازی میکنم
مثلن چندروزه بهش میوه ندادم با اینکه تویخچالم هست الان عذاب وجدانشو گرفتم کاش میدادم😐


اصن احساس میکنم به پسرم خوب نمی‌رسم با اینکه همش درحال رسیدن بهشم‌‌....... بعضی وقتا میگم سخت نگیر بالاخره باید یع روز گشنه باشه یه روز اینجوری یه روز اونجوری ولی بازم سخت میگیرم😭

همه مون همینجوری هستیم عزیزم

منم همینطور

من بدتر از توام

ناراحت نباش عزیزم همه همینیم، من بچم برای اولین بار مریض شده اصلا نمیدونم با بچه مریض چجور باید رفتار کنم، یعنی اگه عصری شوهرم نمی‌گفت براش میان وعده ی ولرم بده خودم نمیدونستم حواسم نبود،تا دادم تا تهش خورد بچم انقدر عذاب وجدان گرفتم گشنش بود من حالیم نبود

آره واقعا همه همینیم ولی بنظرم باید ی روتین با برنامه داشته باشیم هم یادمون نمیره هم بچه میفهمه نظم رو

هممون همینیم خواهر طبیعی

الا بگردم 🥹

دقیقا من...

این است قصه مادر بودن...😊

بزار من هیچی نگم 🥺🥺🥺🥺