بعضی وقتا که پسرم اذیتم میکنه بهش با یه کوچولو صدای بلندترازحدطبیعیم میگم اه نکن یا اه بسته دیگه خسته شدم به چشام نگاه میکنه قشنگ متوجه میشه دعواش میکنم وقتی که میخوابه خیلی عذاب وجدان میگیرم یا وقتی شبا نمیتونه بخاطر رفلاکسش بخوابه غرمیزنم چون واقعا خسته شدم از اینکه یکساله نتونستم رفلاکس بچمو درمان کنم صبح که ازخواب پامیشم باکلی عذاب وجدان بیدار میشم خدایا این مادرشدن چه حسیه که ازطرف یه نفراین همه اذیت میشی ولی اندازه کل دنیا دوسش داری تازه تهشم عذاب وجدان داریم که نکنه مادر خوبی براش نیستم باتمام سختیاش عاشق این حس مادر بودنم هستم😔خدایا اینو حسو نسیب همه خانما بکن

من هیچ وقت نمیتونم سرش یه زره صدامو بلند کنم با مهربونیت باهاش بازی میکنم چون اون همیشه کوچولو نمی‌مونه بزرگ بشه دلتنگ این روزا میشم من از تک تک لحظه های باهم بودن لذت میبرم چون این روزا دیگه تکرار نمیشه کاره خونه همیشه و همیشه با ماست تمومی هم نداره چون بچه کوچیک داریم کسی انتظار نداره که همیشه غذامون حاظر باشه خونه مرتب باشه به موقع بخابیم و بیداربشیم

الاهی عزیزم

اره واقعا منم همینم
هنوزم خوب نشده رفلاکسش 😞