پارت بیست و دوم

همان شب، آن سوی شهر، آرمان هم با پدرش درگیر بود.
پدر، پشت میز کار چوبی قدیمی‌اش، گفت:
– آرمان، من درباره‌ی خانواده‌ی این دختر پرس‌وجو کردم. پدرش کارمند ساده بوده. این زندگی در شأن تو نیست.
– بابا، من دنبال شأن نیستم، دنبال آدم درستشم. مهتاب همونه.
– آرمان! دنیا روی عشق خالی نمی‌چرخه. فردا اختلاف مالی میاد وسط، اختلاف فرهنگی… اون‌وقت چی؟

آرمان مشت‌هایش را روی زانو فشار داد. برای اولین بار حس کرد فاصله‌ی بزرگی بین نگاه او و پدرش وجود دارد.

۱ پاسخ

تو پارت های قبلی گفته پدر آرمان فوت شده ولی الان ...

مقالات مرتبط

حس شنوایی در کودکان شیرخوار
حس شنوایی در کودکان شیرخوار
رفتار کودک پرخاشگر
رفتار کودک پرخاشگر و راه‌های درمان پرخاشگری
رفتار خودخواهانه کودکان
علت رفتار خودخواهانه کودکان و برخورد مناسب با آن
آماده کردن فرزند اول برای فرزند دوم در طول بارداری
آماده کردن فرزند اول برای فرزند دوم در طول بارداری

سوال های مرتبط

مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت صدم هشتم
مهتاب و آرمان بیرون از خانه، زیر نور ملایم چراغ‌های خیابان، کنار هم قدم می‌زدند. باران قبل از آمدن سامیار، زمین را خیس کرده بود و بوی خاک تازه در هوا پیچیده بود.

مهتاب با صدایی آرام اما لرزان گفت:
– آرمان… نمی‌دونی چقدر ترسیدم.

آرمان دستش را گرفت و لبخند زد:
– می‌دونم… منم می‌ترسیدم. ولی دیدی که پای هم وایسادیم؟ هیچ چیزی جز عشق ما نمی‌تونه جلوی ما وایسته.

مهتاب سرش را روی شانه‌ی آرمان گذاشت.
– حس می‌کنم بعد از این همه درد و فشار… بالاخره یه جور آزادی دارم.

آرمان دستانش را محکم‌تر دور او حلقه کرد.
– آزادی واقعی وقتی‌ست که با کسی که دوستش داری باشی، بدون ترس از قضاوت دیگران.

مهتاب لبخند زد، اشک‌هایش را پاک کرد و به چشمان آرمان نگاه کرد.
– قول می‌دی هیچ وقت تنهام نذاری؟

آرمان نفس عمیقی کشید و آرام گفت:
– قول می‌دم… تا آخر دنیا.

برای لحظه‌ای، همه‌ی دردها، فشارها و سختی‌ها ناپدید شد. تنها چیزی که باقی موند، نگاه پر از عشق و گرمای دست‌هایشان بود.
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت پنجاه و نهم
ساعت نزدیک دو نیمه‌شب بود. خانه در سکوتی سنگین فرو رفته بود. مهتاب در اتاقش نشسته بود و به سقف خیره مانده بود. صدای تهدید پدر، گریه‌ی مادر، و نگاه‌های سنگین همه در گوشش زنگ می‌زد.

اما چیزی عمیق‌تر در وجودش می‌جوشید: صدای آرمان.
«من هنوز ایستادم.»

مهتاب با دست‌های لرزان گوشی‌اش را برداشت. نور صفحه در تاریکی اتاق می‌درخشید. برای چند لحظه تردید کرد، نفس‌هایش تند شد. اما بالاخره اسم آرمان را لمس کرد.

بوق… بوق…

– الو؟ (صدای خسته اما پر از امید آرمان) مهتابی؟

مهتاب با بغض گفت:
– آرمان… نمی‌دونی چی شده…

– چی؟ صدات میلرزه. بگو…

مهتاب اشک ریخت.
– بابا فهمید… عکس‌هامون تو نمایشگاه به دستش رسیده. می‌خواد مجبورم کنه به سامیار جواب مثبت بدم.

لحظه‌ای سکوت سنگین شد. بعد صدای محکم آرمان:
– نه… نه مهتاب. تو حق نداری زندگیتو بسپری دست اونا.

– ولی آرمان… من تنهام. همه علیه منن. نمی‌دونی چه فشاری رومه.

آرمان نفس عمیقی کشید. صدایش آرام‌تر اما پر از قدرت شد:
– گوش کن. تو تنها نیستی. من اینجام. قول می‌دم هر کاری لازمه بکنم. حتی اگه مجبور بشم جلوی همه وایسم.
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت چهل و چهارم
مهتاب با قلبی شکسته به اتاق برگشت. آرمان از نگاهش فهمید اتفاقی افتاده، اما چیزی نپرسید.
سامیار هم که نگاه جدی پدر را دیده بود، انگار مطمئن‌تر شد.

آن شب، مهتاب روی صندلی کنار تخت مادربزرگ نشست و به صدای آهسته‌ی دستگاه‌ها گوش داد.
دو پیام دوباره روی گوشی‌اش نشست:

آرمان:
«می‌دونم دارن بهت فشار میارن. ولی قسم می‌خورم من از پای نمی‌شینم.»

سامیار:
«حتی اگر همه مخالف باشن، من کنارتم. چون آرامش تو مهم‌تر از هر چیز دیگه‌ست.»

اشک‌های مهتاب دوباره جاری شد.
میان تهدید پدر، عشق آرمان و ثبات سامیار، بیش از هر زمان دیگری احساس تنهایی می‌کرد
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت سی و یکم

چند روز بعد، اتفاقی رخ داد که اوضاع را تغییر داد.
آرمان، که از طریق یکی از دوستان مشترک خبر داشت خانواده‌ی سامیار جدی شده‌اند، تصمیم گرفت مستقیم وارد عمل شود.

او جلوی خانه‌ی مهتاب منتظر ایستاد. درست همان لحظه که سامیار برای دیدن مهتاب آمده بود، دو نگاه بهم گره خوردند.
سامیار از ماشین پیاده شد. با لبخند محترمانه‌ای گفت:
– شما باید آقا آرمان باشید… درست حدس زدم؟

آرمان قدم جلو گذاشت. نگاهش پر از عصبانیت و اضطراب بود.
– آره، منم. و فکر می‌کنم بهتره بدونی مهتاب مال منه.

لبخند سامیار رنگ دیگری گرفت، آرام اما قاطع:
– مهتاب کسی نیست که مال کسی باشه. اون حق انتخاب داره.
مکث کرد و با نگاهی محکم ادامه داد:
– من اومدم با احترام بجنگم، نه با ادعا.

مهتاب که با صدای بلند بحثشان بیرون آمده بود، میانشان ایستاد. قلبش به شدت می‌کوبید. نگاه به آرمان کرد؛ چشم‌هایش پر از عشق و خشم بود. بعد نگاهش به سامیار افتاد؛ آرام، منطقی، اما جدی.

– بس کنید! شما دوتا نمی‌فهمید؟ من وسط این همه فشار دارم له می‌شم…

سکوتی سنگین میانشان افتاد. صدای خیابان، بوق ماشین‌ها و حتی نسیم شب، انگار برای لحظه‌ای محو شد.
مهتاب به وضوح حس کرد زندگی‌اش دارد به دو نیم تقسیم می‌شود:
یک‌سو آتشی به نام آرمان،
یک‌سو آرامشی به نام سامیار.

و هیچ‌کدام حاضر نبودند عقب‌نشینی کنند.
مشاهده ۲ پاسخ دیگر
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت صد و پنجم
صدای برادر مهتاب مثل تندر در خانه پیچید:
– تو حق نداری اسم عشقو بیاری! تو حتی در حد این خونواده نیستی!

آرمان آرام، اما محکم جواب داد:
– عشق ربطی به حساب بانکی یا موقعیت نداره. عشق فقط دل و جرات می‌خواد… چیزی که من دارم.

پدر با خشم گفت:
– جرات؟! جرات یعنی بیای وسط خواستگاری رسمی دختر من و آبروی همه رو ببری؟!

آرمان یک قدم جلو آمد، مستقیم در چشمان پدر نگاه کرد.
– جرات یعنی اینکه به‌جای پنهون‌کاری، صادق باشی. من اومدم حقیقت رو بگم.

سامیار با لبخند سردی به عقب تکیه داد.
– چقدر جالب شد… ولی آخرش شما تصمیم می‌گیرین، نه اون.

همه نگاه‌ها دوباره به مهتاب دوخته شد. دستانش می‌لرزید. نفس عمیقی کشید. برای اولین بار، کلمات از گلویش بیرون جهیدند:
– نه! منم تصمیم می‌گیرم. من ساکت نمی‌مونم.

برادرش با ناباوری گفت:
– مهتاب…
– بس کن! من حق دارم انتخاب کنم. من آرمانو دوست دارم.

صدای او، پر از اشک و لرزش، اما محکم‌تر از هر بار بود. سکوت سنگینی افتاد.

مادر دستش را جلوی دهان گرفت تا بغضش را پنهان کند. پدر با چهره‌ای درهم به صندلی تکیه داد. سامیار، برای اولین بار، رنگش پرید.

آرمان به مهتاب نگاه کرد… چشمانشان پر از اشک و شجاعت شد.

در آن لحظه، هیچ‌چیز جز تپش قلبشان شنیده نمی‌شد.
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت بیست و چهارم

بعد از آن گفت‌وگوی تلخ در پارک، فاصله میانشان شروع شد. نه اینکه بخواهند، اما شرایط طوری بود که ناخواسته عقب نشستند.
پیام‌ها کم شد. تماس‌ها کوتاه. حتی در روزهایی هم که دلشان پر از حرف بود، غرور یا ترس اجازه نمی‌داد گوشی را بردارند.

مهتاب شب‌ها کتاب به دست می‌گرفت، اما هیچ خطی جلو نمی‌رفت. نگاهش بارها روی صفحه‌ی گوشی می‌لغزید. اسم آرمان مثل زخمی آرام در ذهنش می‌سوخت. مادرش هم گاهی با لحن مهربان اما سنگین می‌گفت:
– دخترم، یادت باشه پدرت حرف آخر رو زده…

و همین کافی بود که مهتاب بیشتر در خودش فرو برود.

آرمان هم دست‌کمی نداشت. در کارگاه، میان صدای دستگاه‌ها و بوی چوب، بارها به خودش آمد که بی‌اختیار اسم مهتاب را زیر لب زمزمه می‌کند. پدرش هر بار که نگاهش می‌افتاد، با لحنی جدی تکرار می‌کرد:
– پسرم، دنیا روی احساس نمی‌چرخه.

این جملات مثل پتکی بود بر سر آرمان. غرورش هم مانع بود که ساده عقب‌نشینی کند یا دوباره به سمت مهتاب برود.
مشاهده ۱ پاسخ دیگر
مامان آرمان مامان آرمان ۱۳ ماهگی
نوزادی پسرم.پسرم نه ماه تا ده ماه از خواهر زادم کوچیکتره.(آرمان پسر من . و نفس دختر ،خواهردوقلوی منه.)جالبش اینه.توی نوزادی آرمان دخترش میخوابید تو گهواره پسر من .پسر من رو پا و زمین.دختر انقد ظالممنم آخه😂یاسمین نه ماه از ارمان بزرگتره
مشاهده ۵ پاسخ دیگر
مامان 👦ARMAN💙 AYHAN مامان 👦ARMAN💙 AYHAN ۸ ماهگی
فردا شب میخوام برای آرمان تولد بگیرم
بعد ۳ ماه
به اهنگ قنگ بگین
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت پنحا و ششم
سامیار با عصبانیت پوزخندی زد.
– زمان؟ مطمئن باش زیاد طول نکشه. چون خانواده‌هاتون منتظرن.

سپس بی‌هیچ حرف دیگری، پشتش را کرد و رفت.

آرمان اما همان‌جا ایستاد، با چشمانی که برق خشم و عشق با هم در آن می‌درخشید.
آرام گفت:
– مهتاب… من کوتاه نمیام. حتی اگه همه علیه من باشن.

مهتاب اشک‌آلود به او نگاه کرد. دلش می‌خواست خودش را در آغوشش بیندازد، اما جرأت نداشت. هنوز نه.


---

وقتی از نمایشگاه بیرون آمد، آسمان غروب نارنجی بود.
دو راهی بزرگ‌تر از همیشه مقابلش ایستاده بود: قلب یا عقل؟ آرمان یا سامیار؟
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت سی و هفتم
مهتاب روی تخت دراز کشیده بود. سقف سفید اتاق مثل صفحه‌ی خالی مقابل چشمانش بود.
هر بار که پلک می‌بست، تصویر آرمان می‌آمد: چشمان ملتهبش، صدای لرزانش، آن جمله‌ای که با جان گفت:
«من هرگز عقب نمی‌کشم…»

لبخندی بی‌اختیار روی لب‌هایش نشست. اما همان لحظه یاد سامیار افتاد؛ آرامشش، صداقتش، آن نگاه مطمئنش که گفت:
«انتخابت باید از دل باشه، نه از فشار.»

قلبش به تپش افتاد. میان دو صدا گیر کرده بود: یکی پرشور و سوزان، دیگری آرام و محکم.


---

روز بعد، پیام سامیار رسید:
«می‌تونم بعدازظهر بیام دنبالت؟ فقط برای اینکه کمی با هم حرف بزنیم. نه چیز دیگه.»

مهتاب چند دقیقه به صفحه‌ی گوشی خیره ماند. بعد تایپ کرد:
«باشه.»

ساعتی بعد، ماشین سفید سامیار جلوی کوچه ایستاد.
وقتی سوار شد، عطر ملایمش در فضای ماشین پیچید. جاده آرام بود. سامیار نگاه کوتاهی به او انداخت و گفت:
– می‌دونی چرا عجله ندارم؟ چون می‌خوام خودت به یقین برسی. زندگی بدون اعتماد شروع بشه، مثل ساختمونی میشه روی شن.

مهتاب به بیرون خیره شد، اما قلبش هنوز با تپش یاد حرف‌های آرمان بود.
مامان آرمان🩵 مامان آرمان🩵 ۱۴ ماهگی
تب ارمان یهویی خیلی رف بالا😭
من از تب میترسم خدایااا
مشاهده ۷ پاسخ دیگر
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت چهاردهم

آرمان کمی به جلو خم شد: – می‌تونم یه چیزی بپرسم؟
– بپرسید.
– اون روز… وقتی کتاب رو برداشتید، حس کردم براتون خیلی مهمه. چرا؟

مهتاب مکثی کرد. دستش را روی فنجان گذاشت: – شاید چون من همیشه دنبال چیزهایی‌ام که بتونه این شهر رو بهتر توضیح بده. برام تهران فقط خیابون و ترافیک نیست… هر ساختمونش، هر پیاده‌رو، یه قصه‌ست.

آرمان آرام گفت: – منم هر روز دارم همین ساختمونا رو بالا می‌برم. ولی کمتر پیش میاد به قصه‌هاشون فکر کنم.

مهتاب نگاهش کرد. برای لحظه‌ای، حس کرد میان همه‌ی سروصداهای بیرون، این مکالمه آرام‌ترین نقطه‌ی دنیا است.


---

وقتی از کافه بیرون آمدند، هوا تاریک شده بود. چراغ‌های خیابان ولیعصر میان قطره‌های باران برق می‌زد. چند قدمی کنار هم راه رفتند.

آرمان گفت: – خوش گذشت. امیدوارم برای شما هم همین‌طور بوده باشه.
مهتاب لبخند زد: – بله… بهتر از چیزی بود که فکر می‌کردم.

رسیدند به چهارراه. مهتاب گفت: – من از این‌جا مترو می‌گیرم.
آرمان مکث کرد، بعد آرام گفت: – اگه اجازه بدید، خوشحال میشم باز هم… مثلا همین هفته… دوباره قهوه بخوریم.
مهتاب به چراغ قرمز نگاه کرد، به باران که روی زمین می‌چکید، و بعد به نگاه صادق او. گفت: – شاید…

چراغ سبز شد. مهتاب قدم به سمت ایستگاه گذاشت. صدای آرمان پشت سرش آمد: – امیدوارم این «شاید» همونیه که من فکر می‌کنم.

مهتاب بدون این‌که برگردد، لبخند زد.

و تهران همچنان با همه‌ی شلوغی‌اش، شاهد آغاز آرام یک قصه‌ی تازه بود.
مامان آرتا مامان آرتا ۹ ماهگی
پارت یادزدهم

«الان میام، مامان.» و به نارنجِ کوچکِ حیاط نگاه کرد که قطره‌های آب از برگ‌هایش می‌چکید.

در همان لحظه، آرمان هم کنار پنجره‌ی اتاقش ایستاده بود. باران بند آمده بود و صدای دورِ بوق‌ها مثل موجی می‌آمد و می‌رفت. کتابی که دیروز خریده بود روی میز باز ماند. نگاهش روی جمله‌ای لغزید که زیرش خط کشیده بود: «شهر وقتی قصه دارد که آدم‌هایش بلد باشند شنونده باشند.» انگار جمله از لابه‌لای صفحه‌ها بیرون آمد و توی اتاقش نشست. بی‌اختیار لبخندی زد. به خودش گفت: «شنونده باش.»

هر دو، در دو سوی شهر، به آینده‌ای فکر می‌کردند که هنوز نام نداشت. آینده‌ای که شاید فقط یک قهوه‌ی ساده در کافه‌ای کنار ولیعصر باشد، یا شاید چیزی بیشتر.

تهران نفس کشید. هیاهو آرام شد. و قصه، آهسته، شروع به قدم‌زدن کرد.
مامان مامان پسرا مامان مامان پسرا ۱۲ ماهگی
خانماشده تو شیردهی زیر بغلتون بسوزه یا درد کمی بگیره تاثیری داره
و من آرمان استفاده انگار زیر بغلم یکم. تورم داره
مشاهده ۱ پاسخ دیگر
مامان آرمان نفسسسی💜 مامان آرمان نفسسسی💜 ۱۰ ماهگی
سلام مامانا خوبین؟؟
میشه داخل سوپ آرمان ی چند قطره لیموترش بریزم؟؟
البته مشکل رفلاکس هم داره🤦