مامانا چکنم بچم یه جا وایسه
میزم پارک ده دقیقه بازی کرد گریه میکنه بریم خونه
میریم خونه گریه میکنه بریم بیرون
میریم بیرون گریه میکنه بریم مغازه
میریم مغازه گریه میکنه زودباش بریم مترو
میریم مترو میگه بریم خونه خاله
خونه خاله میریم میگا بسه بریم پارک
من کم کم دارم میشم یه روانی
ده دقیقه نمیخواد جایی وایسه
کم حوصله شده
خودم خسته میشم لاغرم هستم جون و قوه نداره بدنم
نمیدونم بچه شمام اینطورین
حس میکنم آرامش نداره همش درحال استرس هست
چکنم راهکاری چیزی بلدین
سرگرمش هم میکنم دو دقیقه بعد دوباره حرف خودش میزنه

عزیزم خب انقد که نمیشه دل به دل بچه داد. توی خونه سرگرمش کن قانون بذار. بگو همیشه نمیشه رفت مترو، نمیشه رفت خونه خاله و...
روزی یکی دوساعت ببرش پارک و اگر گفت بریم جای دیگه بهش بگو یا پارک بازی کن یا بریم خونه. و....

عزیزم چون براش قانون نذاشتین و مرز بندی نکردین. طبق خواسته اون پیش رفته همه چی
ناکامی رو یاد نگرفته و تحمل و صبرش پایینه

من میفهمتت. همه میگه دل به دلش نده مگه میشه بچه منم قیامت میکنه اگه حرفشو گوش ندم شده دو ساعتم گریه و شلوغ کرده تا خواستش براورده شده.
من بردم دکتر گفت بچه استرس و اضطراب داره. باهاش بساز یک دارویه ارام بخشم داده

اتفاقا پسرمن وقتی جای میریم میگه بریم خونه خونه هم قشنگ می‌مونه زیاد جای نمیره مغازه هم بریم یه دونه برمیداره گریه هم نمیکنه که بریم جای با تلویزیون یا اینکه با اسباب بازی سرگرمش کن من یه دستگاه خریدم میزنم پشت تلویزیون براش کارتون میزارم نگاه می‌کنه

یه دکتر ببر
چکاپ بنویسه
شاید ویتامین های بدنش کمه
که بچه کلافه و....
خیلی تاثیر داره

من نمیبرم قانون داره خونه باید متوجه اش کنی ک هر موقع اون خواست نباید بره هرجایی ک دوس داشت
زیادی دل بدی بد عادتش میکنی اینا دلسوزی نیست

عزیزم بیش فعال نیست؟

وااای دقیقا پسر منه