۲روز دیگه تولد یک سالگی دخترمه🥺و منی ک چند روزه همش بغض دارم و حالم بده..باورم نمیشه منی ک تا ۱۲ظهر میخوابیدم و همش تو استراحت بودم ۱سال بی خوابی و خستگی و تحمل کردم ۱ ساله شب و روزم فقط شده پناه..با اینکه مامانم پیشم بود و بهتر از خودم دخترمو نگه میداشت ولی لحظه ای از خودم دورش نکردم و تمام کاراشو خودم کردم..ی وقتایی میگم کاش بیشتر از بقیه کمک میخواستم تا انقد اذیت نشم ولی این حس مسعولیت پذیری لحظه ای منو ول نکرد..‌خواستم اینجا از خودم تشکر کنم چون هیچ کس نمیدونه چ روزای سختی و تو تنهایی تحمل کردم..الان ک یاد این ۱ سال میفتم فقط اشکام جاری میشه چون من دیگه اون منِ قبل نیستم..مارا ب سخت جانی خود این چنین گمان نبود..
فقط بزرگترین شانس زندگیم دخترمه از خدا ممنونم ک صدامو شنیدو ی دختر بهم داد ب جای خواهری ک هیچ وقت نداشتم🥺❤
۱۴۰۴.۶.۱۸

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط