دلم گرفته از رفتار اطرافیانم .
ی کسی کاری ندارم سرم تو زندگیمه .
ب کسی گیر نمیدم تیکه نمیندازم همیشه حرف حقو میزنم حتی ب ضررم باشه .
عیبی یا ایرادی از کسی ببینم نمیگم .
اهله نصیحت کردن نیستم
تا حد امکان دل نمیشکنم و تو جمع ناراحت نمیکنم دوست و اشنارو .
ولی نمیدونم چرا ب خودم زیاد گیر میدن و ناراحتم میکنن.
حرمت نگه میدارم ولی بی حرمت میشم.
ب خودم اجازه نمیدم دل بشکنم اما شکسته میشم .
هر کاری میکنم و با خودم حرف میزنم میگم منم عین بقیه شم اما تا پای عمل میرسه انگار چیزی از داخل جلومو میگیره .

تو این زمونه و با وجود همچی آدمایی یا باید عین خودشون باشی و جواب همه رو بدی یا باید کلا قطع رابطه کنی باهاشون

منن عین توام دقیقا چون حواب بی ادبیا و تیکه ها و توهین هاشونو ندادم از خودم بدم میاد وبراهمین یه مدتیه جواب میدم

دقیقاااا منم همینم هیچوقت بد کسی رو نخواستم سرمو تو زندگی کسی نکردم کسی رو خراب نکردم پشت کسی غیبت نکردم حرف نبردم بیارم اما همیشه همه چی سر من خراب شده و همه از من طلب دارن.همه چی بهم میگن.واقعا دلم میگیره از این موضوع

خوبی ک از حد بگذرد نادان خیال بد کند