چندروز پیش راجب فرزند پذیری نوشته بودم
یادتونه
دیشب با همسرم داشتم صحبت میکردم
گفت حتی اگه مشکلی پیش بیاد و بچه دار نشیم
من با یدونه بچه راضیم
چون من واقعا نمیتونم الان که بچه دارم بچه ی دیگه ای رو اندازه بچه خودم دوست داشته باشم
و این ظلمه در حق اون بچه
بین بچه ها نباید تفاوت باشه
راستش ناراحت نشدم
بلکه خوشحالم شدم نظرشو کامل گفت و حتی حقیقتو
نمیدونم چرا
ولی حس میکردم قبول میکنه
که نکرد.....
تو دوران عقدمون راجبش صحبت کرده بودیم میگفت اره منم دوست دارم
هرچند که اونم تو این زندگی حق داره و نظرجفتمون مهمه....

چقدر از این فکر و احساست خوشم اومد دختر،
از ایده که از مجردی داشتی (و چقدر کار ارزشمندیه )تا بیانش با همسرت و شنیدن و پذیرش خواسته اش
فارغ از هر نتیجه ای دمت گرم

خیلی خوبه ک حرف قلبش گفته
اما از طرفی راست میگه بنده خدا شاید نتونه بچه دیگه اندازه بچه خودش دوست داشته باشه ی جایی ناخواسته فرق بزارع بینشون اون بچه خیلی گناه داره

یعنی میخاستی سرپرستی بچه دیگه رو بگیری