من هر روز هر شب به این فکر میکنم که واقعا مادر خوبی میشم ،میتونم درست باهاش رفتار کنم،میتونم آروم باشم درست تربیتش کنم وقتی گریه میکنه جیغ میزنه وقتی بی خواب میشم خسته میشم کلافه میشم میتونم آرامش خودمو حفظ کنم خیلی سعی میکنم حتی موقعی که کم میارم آروم باشم موقعی که خودمم خیلی درد دارم آروم رفتار کنم درست رفتار کنم ولی باز هم با خودم میگم من میتونم مامان خوبی براش باشم؟ میتونم جوری رفتار کنم باهاش که همیشه فکر کنه هیچی کم نداره خدایا منو مامان لایقی بدون🤱🏻💕

منم همش دارم با این عذاب وجدانا دست و پنجه نرم میکنم

مامان مهربون همین که به این چیزها فکر می‌کنی و دغدغه ش رو داری نشون میده مامان کافی و خوبی هستی. اما یه سوال؟ آیا کسی تو این دنیا وجود داره که ناکامی رو تجربه نکرده باشه؟ راستش من خیلی موافق این نیستم که بخوایم همهههه جوره دنیا به کام بچه باشه بنظرم تاب آوری رو یاد نمیگیره و در آینده خیلی بیشتر اذیت میشه. البته قطعا منظورم تو سن نوزادی نیست ولی به هرحال ما هم ادمیم و تا یه جایی توان داریم اتفاقا خوبه که وقتی بزرگ میشه بفهمه که مامان بابا هم آدمن و خسته میشن و به خودش هم حق بده که حس های منفی رو تجربه کنه.

نمیخوام طعنه بزنم اما این فکرارو قبل از بارداری باید کرد من خودم سه سال با خودم کلنجار رفتم هزاران رفتار بدمو ترک کردم هزاران علت هایی ک بخاطرش سریع از کوره در میرفتم کنار گذاشتم چون معتقد بودم اول باید مطمین بشم میتونم مادری باشم ک تروما درست نکنم برا بچم؟ میتونم تو هر شرایطی اروم باشم حتی بی خوابی دو سه روزه؟ فقط میخوام بگم ک الان دیگ مادری ما هیکدوممون بی نقص نیستیم هممون ایراد هایی داریم فقط قبل از مادر شدن باید سعی کنیم این ایرادارو یا حذف کنیم اگر میتونیم یا اگر نمیتونیم فکری به حالش بکنیم الان ک ماشالله چهار ماه گذشته ان شالله خدا کمک میکنه مادر خوبی باشی ان شالله به هممون کمک کنه

عزیزم
همین فکرا ینی ی مامان دلسوز و بافکری
خدا براهم حفظتون کنه گلم