من زنده‌ام...
با چشم‌هایی که دستانِ زخمی را دیدند،
با دلی که کبودیِ پاها را لمس کرد،
با خاطره‌ی سوزِ انژیوکت و سکوتِ شب‌های بیمارستان.
من زنده‌ام،
نه چون درد نبود،
بلکه چون عشق،
چون هنوز امیدی هست که در آغوشم قد می‌کشد.

زندگی، با تمام زخم‌هایش، هنوز مرا می‌خواهد

پ.ن:یادگاری روزهایی که برای زنده ماندن مادر و پسر جنگیدیم.
پ.ن۲: ۳۶ هفته و ۶روز تمام ختم بارداری دادن بخاطر مصرف انسولین و کاهش حرکات جنین و نی نی بخاطر افت قند خون سه روز بستری بوده