هی روزگار یه زمانی ما و خانواده شوهرم خیلی با هم خوب بودیم شریک بودیم پیش هم تو یه خونه اگه خونه نمیبودن من طاقتم نمیگرفت یا اونا تا بعد یه مدت سر دخترم حساس شدن میگفتن تو نمیزاری بیاد پیشمون این بچه مال خودمون ما بزرگش کردیم ما مادرشیم کلا شد دعوا به مادر شوهرم گفتم ارزش نداره دعوا کنی دخترم اول آخر پیش خودم ولی قبول نکردن تا این که داشتیم خونه جدا میکردیم گفت وقتی رفتی خونه خودت خونه ما نیا

الان نزدیک‌ ۳ ماه خونه جدا کردم خونشون نمیرم دخترمم شوهرم آخر هفته در حد ۳ یا ۴ ساعت میرن یا اگه بشه یه تفریح با هم میرن که دخترم گریه میکنه میگه خونه نمیام بهانشونو میگیره

به خودم قول دادم چه یه نوه چه ده دوسش دارم اما دل مادر یا پدرش نمیشکنم و طردش کنم💔💔💔💔💔💔💔

اتفاقا اشتباه می‌کنی
و همسرت خیلی خیلی اشتباه می‌کنه که بدون شما بچه رو می‌بره
بچه رو باید با مادرش بخوان یعنی چی که به مادر میگن نیا

ادم نزدیک باشه همیشه یه جا بحث میشه...خط آخرشو متوجه نشدم چی نوشتی

اون پدرو مادرشه شما خوب میکنی ک نمیگی نرو دینی ب گردنت نیست خودش میدونه و پدرومادرش

با گوشتو استخوانم درک کردم نوشته هاتو ، پسر منم یه زمانی عشقه پدرشوهرم بود ولی الان دو ساله پدرشوهرم با شوهرم قهره دیگه حتی سراغ پسرمم نمیگیره

من سر موضوع زایمانم تا دو ماه نیومدن بهم سر بزنن 🤣🤣 منم کلا قهر کردم نه خودمو ن بچمو گذاشتم بره ببینتشون همسرم فقط می‌رفت آخرش اینقدر التماس کردن و ابراز پشیمونی کردن منم رفتم 😏
کلا باید خودشونو نشون بدن ی جایی

مگه تویه خونه نبودین چرا می گفتن نمیزاری بیاد پیش ما

منم ب خودم قول دادم با عروسم مثل دخترم رفتار کنم چون من رفتار خوبی ندیدم داغون شدم