جمعه از ظهر ساعت ۱ سانیارو گذاشتم پیش خواهرم شب رفتم دنبالش .هم وقت آرایشگاه داشتم و بعدشم باچنتا از دوستای همسرم مثل قدیما رفتیم بیرون.خواهرمم عاشق بچس ارزوش بود پیشش باشه.هزار بار اشک ریختم از دوریش.عکسشو نگاه کردم .کلافگی کشیدم تا برم پیش پسرم...درگیر افسردگی شدم و دکتر گفت لازمه که چند ساعت از بچه دور باشی با همسرت دوتایی وقت بگذرونین .راستش در ظاهر میخندیدم ولی قلبم پیش بچم بود ولی همه سعیشونو کردن حالو عوام عوضشه مخصوصا همسرم و واقعا هم خیلی بهتر شدم.تاثثر داشت واقعا.من بینهایت وسواس پیدا کردم به پسرم و خوابو خوراکو از خودم گرفتم حتی وقتی خوابه نمی‌خوابم و حس میکنم باید بشینم کنارش و حق خوابیدن ندارم چون یک مادرم.الان همش با خودم میگم این چند ماه حتما چقدر همسرم اذیت شده و بروم نیاورده🥺🥺.خیلی مراقب باشین مثل من نشین خودمو داغون کردم این چند ماه.بچه به یه مادر سالم احتیاج داره

انشالا همیشه حال دلت خوب باشه منم متاسفانه اخلاق تو رو دارم و هنوز هیچ کاری برای بهتر شدنم نکردم مقصر خودمم از این کارم لذت میبرم همیشه خسته و داغونم

آره گلم کار خوبی کردی🥰

عزیزم اکثرا سر بچه اول همه اینطورین من خودم همسرم میگه بده من بخوابونم تو استراحت کن میگم نه تو بلد نیستی همه کاراش خودم میکنم داغون شدم نه کمر دارم نه پا پیش هیچکسم نمیزارم حتی مامانم میگم فقط خودم میتونم ارومش کنم😖😖😖

آفرین عزیزم همین که به خودت اومدی خیلی خوبه