۲۸ بهمن بود...
هوای تهران هنوز بوی زمستون می‌داد، اما دل من؟
گرمِ گرم...
از اون گرماهایی که فقط عشق می‌تونه توی رگ آدم بندازه.

صبح تولد مامانم بود.
همه خونه، درگیر تدارک کوچیکِ یه جشن ساده بودن، ولی ذهن من؟
پرتِ قراری بود که باهاش داشتم…
قرار ناهار تو صاحبدلان...
همون رستورانِ محبوبمون، همون‌جا که هنوزم وقتی می‌ریم، یه گوشه‌ش بوی همون روزا رو می‌ده.

وقتی دیدمش...
مثل همیشه، اول از همه نگاهم به دستاش افتاد.
دستایی که حالا دست منو محکم گرفته بودن،
با نگاهی که پر از اطمینان بود گفت:
"می‌خوام بیام با خانوادت حرف بزنم. دیگه نمی‌خوام این رابطه توی پنهونی بمونه. تو برای منی... همه‌ی منی."

من فقط نگاهش می‌کردم،
با اون سن کم، با دلی که هنوز به خیلی چیزا قد نمی‌داد…
ولی عشق؟
عشق قد و سن نمی‌فهمه…
دل که بلرزه، همه چیزو می‌فهمه.

حمید ۲۳ ساله بود، مردونه حرف می‌زد، مردونه نگاه می‌کرد...
و من، یه دختر ۱۵-۱۶ ساله که هنوز بین دفتر مدرسه و لاک ناخن، دنبال رویاهام می‌گشتم.

اون روزا، بابام مریض بود…
یه مریضی که اولش جدی نگرفتیم.
فکر کردیم مثل همیشه، قوی برمی‌گرده رو پا…
ولی خبر نداشتیم اون بستر، آخرین ایستگاهش می‌شه.

دل تو دلم نبود.
از یه طرف ذوقِ عشق،
از یه طرف ترسِ پدر...
ولی حمید بود…
همیشه وقتی اون بود، انگار همه چی راحت‌تر بود.
اون دستمو گرفت و گفت:
"من کنارتم... هر چی بشه

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط