من به تازگی ۲۳ ساله شدم، رفتارای بعضی دوستامو که میبینم مغزم سوت میکشه، از منم بزرگترن ها... اصلا یه رفتارا بچگانه دارن نمیتونم باور کنم که خدایا بااین سن این چه کاریه که میکنن، خیلی عجیب غریبه...
در عین حال یه حس تناقضی درون خودم هست که با خودم میگم خیلی زود بزرگ شدم خیلی زود خیلی چیزارو فهمیدم، ۱۹ سال بود که دغدغه صد میلیون هزینه عمل مادرم افتاد گردنم! دم خدا و امام رضا گرم لعد۵ ماه دوندگی، خودشون معجزه کردن و عمل انجام شد ولی از اون روز من خیلی بزرگ شدم، نمیدونم چطور حسمو بگم مامانا،یه حالتی شدم درک میکنم که با تمام هم سنام متفاوتم، کلا شدم به فاطمه دیگه، من از بچگی هم اینطور بودم ولی نه به این شدت، حداقل قبلا یکم تو سن خودم بودم، به اندازه سن خودم زندگی می‌کردم الان خیلی فرق کردم، خیلی بزرگ شدم نمیدونم همه اینطورن یا فقط من... شکرخدا تو زندگیم مشکلی ندارم، متاسفانه تو خانواده ام مشکل هست و بخاطر رفتارهای پدرم این مشگلات تقریبا غیر قابل حله!
این باعث شده بااینکه بچه سومی ام، ولی تبدیل بشم به بچه اولی و مثل یه بچه اوالی دغدغه همه رو داشته باشم، نمیدونم این بخاطر روحیه مسئولیت پذیری زیادمه یانه.
یه چیز عجیب تر اینه که من چندین ماهه ناراحت بشم هم گریه نمیکنم! یعنی اصلا اشکی نمیاد، قبلا اصلا اینطور نبودم احساس میکنم دارم به سمت سنگ شدن پیش میرم 😅

ادما رو سن پیر نمیکنه مشکلات پیر میکنه

من تو ۲۴سالگی بزرگ که نه یک شبههه پیررر شدم وقتی که مادرم جلو چشمام رفت😔

من تو دانشگاه دوست صمیمی ام ۴۰ سالش بود چون نمیتونستم رفتار بچگانه همسالان مو تحمل کنم
منم ۲۳ سالمه

منم مثل تو گریه ام نمیگیره حتی تو شرایطی ک همه گریه میکنن ولی تا دلت بخواد تو نوجوونی پنهونی چقدر گریه کردم

‌‌منی که از ۱۶ سالگی پیر شدم

میفهممم چی میگی شرایط بعضیارو خیلی زود بزرگ میکنه خدا حفظت کنه برای خانوادت.

دقیقا منم حس میکنم جونی نمیکنم مثه یقیه همسنانم تفریح و دوسو رفیق ندارم، و دارم بچه بزرگ میکنم با یه شوهر بی احساس و بد که توجهی نمیکنه و من تنهای تنهام،، گاهی باخودم میگم ارزوهام کجا رفتن واقعا چرا دارم جونیمو با به ادم بی احساس تباه میکنم، یه جورایی حتی ذره ای برا دل خودم زندگی نمیکنم فقد زندم تا از دخترم مراقبت کنم به تنهایی