همیشه تو دلم یه دوراهی بود که نمیتونستم یکیشو انتخاب کنم اطرافیان همه میگفتن دوباره بچه بیار با هم بزرگ میشن و از این حرفا خودمم بچه خیلی دوست دارم از طرفی هم هنوز پسرم کوچیکه و سخیای اولش یادم میومد تنم میلرزید نمیدونم چه حکمتی بود که بدون اقدام دورم عقب افتاد بی بی زدم مثبت شد تو اون دوماه که مثبت بود حس عجیبی داشتم هم دوسش داشتم هم میگفتم دیگه کارم تمومه تازه داشتم به حالت عادی برمیگشتم باز حامله ام 9ماه اینور یه سال اونور دوباره اسیر میشم و از این فکرا از طرفی هم براش وسایل نگاه میکردمو ذوق داشتم انگار تا به امروز که بچه افتاد یکم ناراحت شدم ولی انگار یه مسؤلیت بزرگی رو از رو دوشم برداشتن خواستم بگم از رو حرف بقیه و احساسات واسه بچه ی دوم تصمیم نگیرین حرفا روتون تاثیر نزاره تا تو شرایطش قرار نگیری درکی پیدا نمیکنی از این مسؤلیت واقعا سخت و سنگینه الان انگار دوباره متولد شدم

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط