ادامه❌

ادامه داد:
«از اون شب دیگه خودمو نمی‌فهمم. انگار یه پرده کشیده شده بین من و خودم.
وقتی بچه‌مو بغل می‌کنم، دلم می‌خواد گریه کنم، ولی نمی‌تونم.
اون زن رو نمی‌شناسم… ولی می‌دونم خیلی بیشتر از من زنه.»

از علائم اولیه یک اختلال افسردگی پس از زایمان همراه با علائم خفیف اختلال اضطراب و اعتماد به نفس شدیداً پایین حرف زدیم.
از بی‌توجهی همسر، و تأثیر مستقیمش روی شکل‌گیری باور «من کافی نیستم».
از احساس شرم، خشم، و فروپاشی تدریجی عزت‌نفس.
اما نقطه‌اوج ماجرا این نبود.
وقتی گفت:
«دلم نمی‌خواد برم. ولی دیگه نمی‌تونم بمونم.»
فهمیدم زن‌ها همیشه برای نجات رابطه نمی‌جنگن…
گاهی فقط می‌خوان خودشون رو از زیر آوارش بکشن بیرون.
جلسه آخر با چشمای قرمز ولی محکم رفت.
بچه‌اش توی بغلش بود، یه کیف رو دوشش، و فقط یه جمله گفت:
«من هنوز نمی‌دونم زن قوی‌ای هستم یا نه…
ولی دیگه زنِ یه مرد بی‌وفا نیستم.»

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط