سلام مامانا.من مامان اولیم شوهر کردم تو غربت تو دوران بارداریم مامانم همش اینجا بود اما بچم که به دنیا اومد تا ۲۰روز مامانم موند و رفت.تا ۴۰ بچم خونه مادر شوهرم بودم اونجا هم شلوغ بود اخه پر جمعیتن.بعد ۴۰اومدم خونه خودم.خونه خودم ساکته و دخترم آرومه داخلش.برا ۷ودش میخوابه بازی میکنه شیر میخوری فقط وقتایی که خوابش میاد یا گرسنشه یا جاییش خدایی نکرده درد بکنه گریه میکنه.اما همین که بعد چند روز میرم خونه مادر شوهرم یا جایی مهمونی با بقیه غریبی میکنه و فقط گریه میکنه بغل هیچکدومشون نمیره و میچسبه به من همش باید سرپا بچرخونمش تا گره نکنه.چیکار کنم تا خوب بشه؟مامانایی که بچهاتون اینجوری بودن تا چندوقتگیشون اینجور بودن ؟چیکار کردین خوب شدن؟تروخدا تچربیاتتونو بهم بگین.من دست تنهام احتیاج دارم حداقل آخر هفتها بچم یکم بغل کسی برا ۵ دقه هم شده وایسه.یا اصلا مثل خونه براخودش بتزی کنه

چقدربچه‌منه‌‌‌

عزیزم دخترت داره اضطراب جدایی تجربه می‌کنه اگه میخوای بعدن در آینده آسیب نبینه الان نباید جمع های شلوغ و تا آشنا ببریش و تا رفتی بچه رو نده دست کسی بزار یک ساعت دو ساعت تو بغل خودت با بقیه ارتباط بگیره البته تعداد کم سه چهار نفر باشند کلا بعد کم کم عادت می‌کنه

ببرش پارک ،پیاده روی. دخترمنم مثل بچه شما بود تا اوایل شش ماهگی. اوایل تو بغل خودم میذاشتم بمونه بقیه بیان جلو. بعد کم کم یکی یکی میومدن بغلش میکردن بازم جوری ک تو دیدش باشم. دیگه خودش یخش آب شد. هرچی بیشتر ببینتشون زودتر باهاشون جور میشه

ما همش خونه ایم

چون زمان خیلی زیادی رو تنها با شما میگذرونه وابستگی پیدا کرده و اضطراب جدایی داره
از شما که جدا میشه وحشت می‌کنه چون فقط شما رو محل امن خودش می‌شناسه
هیچی راهش اینه که بیشتر برید پیش مادرشوهرتون. هفته‌ای دو سه بار برید اونجا، چند ساعت بچه پیششون باشه کم‌کم متوجه بشه اونها هم امن هستن و میتونن ازش مراقبت کنن