من بچه بودم مامانم همش درگیر کار بود اصلا باهام بازی نمی کرد زیاد توجه نمی کرد با اینکه بچه اولش بودم باهام راحت نبود باهام دوست نبود خیلی خیلی زیاد محدودم می کرد حتی خونه بابا بزرگم نمیزاشت برم ومن اینارو همش یادمه وشده برام حسرت ولی من نمیخام همچین مامانی برای بچه هام باشم میخام باهاشون دوست باشم نمیخام همش دعوای منو باباشونو ببینن میخام عشق ومحبت ماروببینن ویاد بگیرن چیزی که منو باباشون ندیدیم تو خونوادمون میخام براشون مادرشادی باشم باهاشون دوست باشم که وقتی بزرگ شدن براشون حسرت نشه خاطره بد نداشته باشن

متاسفانه همینطوره
پدر مادر منم جزو همین دسته ن که جز اعصاب خورد کنی برا بچه هاشون چیزی نداشتن ، منم اصلا با مادرم راحت نیستم و هیچ وقت حس نزدیکی و دوستی باهاش نداشتم ، همیشه سعی میکنم هیچ وقت شبیهش نباشم

اره بخدا یه سری حسرتا یا مریضی های ذهنی همرو از خونه پدر با خودمون اوردیم

منم مثل شما بودم بچگی خیلی بدی داشتم همش دعوای پدر مادرم دیدم یبار ندیدم به همدیگه محبت کنن ... الآنم همینن...وقتی میرم اونجا بچم اعصابش خراب میشه از بس بلند نیستن با همدیگه درست و با آرامش حرف بزنن
هیچ وقت به ما بچه هاشون توجه و محبت نکردن هیچ وقت خواسته های ما براشون مهم نبود فقط محدود کردن ،گیر دادن و نادیده گرفتن الان اعتماد به نفسمون خیلی خیلی کمه هر چقدر رو خودم کار می کنم فایده نداره😭
هیچ وقت نمیتونم حلالشون کنم 😞

همش در حال مطالعه هستم که رفتارهای نادرست اونا که تو ناخودآگاهم حک شدن خنثی بشن و متوجه بشم که اون رفتار ها نادرسته تا اونارو به بچم نداشته باشم

منم مثل تو اما انقد تو روحیاتمون تأثیر منفی گذاشتن که هی میگم اما نمیشه

من ۲۳سالم شده اما حسرت رابطه ی دوستامو با مادراشون می خورم🥲🥲