نمی‌دونم چرا چند وقته اینجوری شدم همه تلاشمو برای بچم و حال خویش میکنم ولی شب ک میشه همش حس ناکافی بودن دارم هزار جور فکرو خیال میاد سراغم میگم نکنه مادر خوبی نبودم نکنه بچم اذیت شده باشه چرا هیچکس منو درک نمیکنه اصلا کسی منو دوسم داره همش احساس درک نشدن دارم بعضی وقتا واقعا کم میارم وقت یه دوش گرفتن ندارم منی ک همیشه موهام بافته شده بود حتی وقت مو شونه کردن هم ندارم همه وقتم وقف بچم شده حتی خونمم نمیتونم جمع کنم با مادرشوهرم تو یه ساختمونیم ولی دریغ از یه سر زدن یا زنگ زدن کوچیک یا حتی یه تیکه غذا آوردن اصلا با خودش نمیگه شاید شیر میده دلش بخواد حس میکنم هیچکس منو دوسم نداره

منم مثل شماممم واقعا خیلی حس بدیه انگار ک حال روحیمون اصلا خوب نیس من ب مامانم میگم نمیتونم اریارو بزرگ کنم من مثل شماها خوب نیسم واس بچم خیلی اذیتممم خیلی پر از اضطرابم ذهنم اصلا اروم نیس کلا درگیرم

ببین اینارو‌نمیخام بگم که فکر کنی من‌خوبم نه اما من تو شهر غریبم و با مادرو مادرشوهرم۶ ساعت فاصله دارم خواهر ندارم و هیچ دوستی تو این شهر ندارم جز ۳ تا جاری ک اینجا زندگی میکنن و هیچ سری هم نمیزنن و‌کمک نمیکنن .مادرم دیسک داره دیدم دهمین روز بعد سزارین میگه کمرم اله و بلع فهمیدم میخاد بره گفتم برو بلاخره ک باید بزرگش کنم خودم اوکیم برو و مادر رفت من موندم و بچه ۱۱ روزه تا شب نگهش میداشتم و شب شوهرم ک‌میومد اون میگرفتش بغل .منم حس ناکافی بودن کردم تا دلت بخواد ولی وقتی میبینم جز من کسیو نداره بااراده دوباره بلند میشم .بوده ک حالم خوب نبود تو تب میسوختم ارزوم بود یکی بچه رو نگه داره اما اون روزم تموم شد،بوده روزی ک‌ صورتمو نتونستم بشورم. اما خب همه این روزا گذشت .الان یاد گرفتم چطور خونم همیشه تمیز باشه چطور غذام همیشه حاضر باشه چطور بچم مرتب باشه و چطور شوهرداری کنم .من هم فکر میکردم ناکافی ام اما وقتی تونستم‌اینارو‌بگذرونم یعنی کافی بودم پس به خودت فرصت بده همه چیز حل میشه

درکت میکنم عزیزم همه ما این دوران رو گذروندیم
سعی کن تو زمانایی که بچه خوابه به خودت برسی
استراحت کنی
و اگر حال داشتی به خونت برسی
اینو بدون همه این حس ها برای تغییرات هورمونی و به مرور خوب میشی و فکرتو اصلا رو حس ناکافی بودن نزار اینو بدون وقتی از جون و دا مایه گذاشتی براش ینی همه چی اوکی و خوبه