طبیعیه من با گریه های بچم گریه می‌کنم
طاقت دیدن بغض و اشک شو ندارم
نمی‌دونم افسردگی بعد از زایمانه یا چی
ولی وقتی نگاش می‌کنم باهاش حرف میزنم اشکام گلوله گلوله میاد پایین
فقط میتونم بگم خدایا هزاران بار شکرت برا دیدن چهره پسرم
کاش دیگه با دیدن گریه هاش گریه نکنم حس می‌کنم ناراحتش می‌کنم

من اوایل همینجوری بودم، کم کم بهترشدم

شما تا یک ماه همینی ولی خیلی مواظب باش افسرده نشی گلم توی محیط شاد باش اهنگ گوش کن با خنده حرف بزن با پسرت سعی کن ناراحت نباشی یا غم تو دلت نیاد

افسردگی نیست مادر بودن یعنی همین تا بزرگ بشه ناراحتیش ناراحتت میکنه
مامان من پشت زایشگاه با هر درد و جیغ من اشک میریخت🥲

نه هورمونات بهم میریزه دل نازک میشی منم همین بودم چون من افسردگی داشتم اینجوری نبودم گریه میکردم بچمو دوست نداشتم بهش توجه نمیکردم ....بعدم بدتر و بدتر شدم جوری که ظرف و ظروف میزدم ب در و دیوار الکی جیغ میزدم

ولی سعی کن کنترل کنی خودتو خیلی رو شیر تاثیرداره شیرت بدمزه میشه

اره من هنوزم همیطوری ام