امروز توی پلاسکو موقعه ی که داشتم برای فاطمه زهرا وسیله برمیداشتم یه اتفاق بدی افتاد که وقتی هنوز بهش فکر میکنم حرصی میشم از دست خودم عصبی میشم....
واقعا تربیت در وهله ی اول برای بچه خیلی مهمه چون تربیت هر بچه نشانه ی وضعیت روحی و روانی خانواده رو نشون میده و در مرحله ی دوم نوع برخورد با بچه که چطور باهاش صحبت میشه شوخی میشه یا حتی باهاش بازی میشه....
من خیلی مراقب بچه م هستم کلا هیچ وقت عادت ندارم توی شرایط نا امن قرارش بدم یا بی احتیاطی کنم مخصوصا مرکز شهر یعنی بخدا اگر مجبور نبودم نمی رفتم ....
توی پلاسکو کالسکه ی بچه جلوی خودم بود فاطمه رو بغل کردم و از مغازه دار پرسیدم مشکلی نیست کالسکه رو داخل مغازه بزار یه مرد خیلی مودب تقریبا ۵۰ساله بود که کلی هم برای فاطمه خندید و ذوق کرد خلاصه از قفسه ها یکی یکی ظروف رو برداشتم و آوردم قسمت صندوق که حساب کنم همزمان دوتا خانم عبایی و یه دختر ۶یا ۷ساله وارد مغازه شدن من معمولا اجازه نمیدم غریبه چه بزرگ چه کوچیک خیلی صورتشو نزدیک بچه کنه والا با این همه بیماری و ویروس خیلی مراعات میکنم و خودم هم یاد ندارم از مجردی تا متاهلی با اینکه خیلی بچه دوست دارم بچه ی کسی رو لمس کرده باشم پیش خودم میگم شاید مامانش یا باباش خوششون نیاد(توی تاپیک بعد میزارم)

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط