یه وقتایی با خودم فکر می‌کنم…

زندگی خیلی عجیبه.
از وقتی به دنیا میایم، درد و سختی هم باهامونه.
کنارش شادی و خنده هم هست، ولی گاهی اون سختی‌ها بیشتر خودشونو نشون می‌دن.
یه وقتایی می‌شینم و فکر می‌کنم:
آیا کار درستی کردم که یه بچه‌ی معصوم و پاک رو آوردم توی این دنیا؟
توی دنیایی که پر از غمه، پر از نگرانی و ترس…

من همیشه براش بهترینا رو می‌خوام.
می‌خوام بخنده، آروم باشه، امنیت داشته باشه، زندگی خوبی داشته باشه.
اما خب، می‌دونم زندگی همیشه اون‌جوری که ما می‌خوایم پیش نمی‌ره.

با این حال…
وقتی نگاش می‌کنم، وقتی لبخندشو می‌بینم، دلم آروم می‌شه.
یه چیزی ته دلم می‌گه:
درسته که دنیا سختی داره،
ولی من می‌تونم واسش یه پناه باشم.
می‌تونم دوستش باشم، مراقبش باشم، کنارش باشم.
و همین برام کافیه…

شاید دنیا همیشه خوب نباشه،
ولی عشق ما به هم، می‌تونه دنیا رو یه کم بهتر کنه.
۱۴۰۴/۰۲/۳۱

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط