انقد زندگی برام با دوتا بچه سخت شده مخصوصا پسرم ک‌خیلی بیش از حد همه رو عاصی کرده‌ نشستم گریه میکنم ناشکری نمیکنم بخدا ولی ب شوهرم میگم من اصلا زندگی‌ نکردم از همون اول ازدواج مسئولیت بچه اومد گردنم ۵ ماه بعد عروسیم حامله شدم عقلم نداشتم از شب عروسیمون اقدام بچه دارشدن کردیم‌ حالا اون هیچ بچه دنیا اومد فوری گفتم بچه دوم پسرم فیکس دو سالش شد دخترمو حامله شدم الان یجوری تو زندگیم گیر کردم ولی باز خدارو شکر دخترمو میبینم میخنده چهار دستو پا میره قند تو دلم‌اب میشه یا پسرم ک سالمه شلوغ میکنه پدرمو در میاره باز خدارو شکر سالمه ولی من زندگی نکردم بعد ازدواج هیچی نفهمیدم فقط بچه داری بوده کاش یکم دیر بچه میاوردم یا فاصله مینداختم بین بچه هام😭😭

عزیزم درسته عجله کردی ولی به این فکرکن تا دو سه سال دیگه که بچه هات از آب وگل درامدن خیلی راحت میشی

نگران نباش بجاش تو دوران جوونیت بچه هات بزرگن و میتونی به علایقت برسی من ۲۴ سالگی ازدواج کردم هی گفتم میخوام جونی کنم زندگیو بفهمم بچه نیاوردم اخرم دیدم با این وضع مملکت نمیشه جوونی کرد مسافرت خوب رفت زندگی خوبی زیاد داشت و تو ۳۰ سالگی‌ مامان شدم الان حس میکنم تا این بزرگ بشه ومن بخوام یه نفسی بکشم دیگه پیر شدم دیگه حوصله کاریو ندارم
الان سختی کشیدی ولی مطمئن باش چند سال دیگه خوشحالی از این کارت

اکثرا همینن گلم من سه سال بعد عروسی سه سالم بعد بچه اولم دومی و اوردم و میگم زندگی نکردم

ماشالله بچه هات مامان جوون دارن و مثل خواهرشون ميشي هرجا ميري اگه همسرت كمكت ميكنه ازش بخواه ي تايمي در روز يا هر ٢ روزي يكساعت بري يجايي خلوت كني يا پياده روي كني يا از مامانت يا بقيه كمك بگير

عزيز دلمممم حق داري كه خسته بشي يا پشيمون خيلي داري سختي ميكشي اما خبر خوش كه همش ميگذره و ٣ سال ديگه اينموقع از باهم بازي كردنشون لذت ميبري راحتتر از الان ميخوابي و اون موقع ميگي اخيش تموم شد و واقعا ميارزيد به سختياش