قسمت پنجم از تجربیات پسر اولم :
کل ۹ ماه بارداری همسرم بخاطر کارش نبود و من فقط ۵شنبه جمعه ها میدیدمش. بسیار غصه میخوردم و چون خونه مامانم بودم تو خودم میریختم که نبینن غصه خوردنم رو .
خیلی همسرم رو دوست داشتم و خب شرایط بدی بود و ما فکرنمیکردیم که دقیقا ماه اول بارداری کارش منتقل شهر دیگه بشه. منم ویار داشتم تا هفته ۱۳ بشدت تهوع داشتم و بالامیاوردم و باهیچی خوب نمیشدم. نه اندانسترون و نه دمیترون . فقط لیموترش بو میکردم چند دقیقه حالم خوب میشد . میخوام بگم این خودخوری های توی بارداری باعث شد پسرم عشقی که من به باباش داشتم بره تو وجودش چون الان میمیره برای باباش . تمام عشق و زندگیش و رفیقش باباشه . یه طرز عجیبی. لباس همسرمو بذارم کنارش میخوابه آرامش میگیره . ولی غمی که بابت نبود همسرم کشیدم هم شاید باعث کولیکش شد . یعنی هم دوست داشتنم نسبت به همسرم روش تاثیر گذاشت و هم غم نبودش باعث دل درداش شد به نظرم.
آروغ گرفتن ازش هم هررررربار ۲۰ دقیقه حداقل طول میکشید . اگه نمیزد بالامیاوررد.انقدر که میخورد. بعد دکتر گفت به شونه چپ بخوابون و تخت کنار مادرش رو هم زاویه میدادیم خودش آروم گاهی بعد نیم ساعت آروغ کوچیکی میزد دیگه بالانمیاورد. یکم این روش آسونتر بود تا هی سر شونه تپ تپ بزنیم و آخرشم یا میزد و یا نمیزد و بالامیاورد و از کت و کول میفتادیم .

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط