کایلای من، دختر افسانه‌ای،
۳۴ هفته‌ست که جوانه زدی در جانم، در قلبم. هر روز، با هر تکانت، شعری تازه درونم متولد می‌شود؛ شعرِ انتظار، شعرِ عشق، شعرِ مادری. تو، قافیه‌ی زیبای زندگی من و فرید هستی.
منتظرم، مثل شاعری که چشم به راهِ الهام است، مثل عاشقی که چشم به راهِ یار است، مثل مادری که چشم به راهِ فرشته‌اش است. می‌خواهم تو را در آغوش بگیرم و تمام شعرهای ناگفته‌ام را برایت بخوانم.
آمدنت، آغاز فصلی نو است، فصلی پر از عطرِ یاس، پر از نورِ امید، پر از گرمای عشق. تو، تمامِ دنیای منی، کایلای نازنینم. بی‌صبرانه منتظرم تا با چشم‌های معصومت به دنیایم رنگ بپاشی.
با عشقی بی‌کران، مادرت…🩷🤱🏼

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط