✨ امروز بعد از این همه وقت، با رز کوچولو یک ساعتی برگشتم همون جایی که یه روزی بیشتر از خونه برام خونه بود… بیمارستان.
رفتم فقط ک ببینم آدمایی رو که یه روزایی وسط خستگی‌هام، دلگرمیم بودن… همکارایی که حال آدمو از نگاه می‌خونن، بی‌صدا دست می‌گیرن، یه لیوان چای سرد رو می‌کنن بهترین استراحت دنیا.
برای اولین بار رز کوچولومو دیدن… همون فسقلی که حالا همه‌ی پرستاریِ من شده توی بغل گرفتن و لالایی خوندن و بی‌خوابی‌های شبانه.
یه ساعتی بیشتر نبود، ولی انگار همه‌چی دوباره یادم اومد… این‌که یه گوشه‌ای از دلم همیشه بوی الکل می‌ده، بوی دستکش لاتکس، صدای مانیتور.
رز هم قول داده وقتی بزرگ شد روپوش صورتی‌شو بپوشه، دست منو بگیره بیاد کنارم، که دلتنگی‌هام برای بخش و همکارا کمتر بشه.
یک ساعت دیدار با آدمای بخش، همون‌هایی که توی سخت‌ترین شیفتا، خنده رو یادمون ندادن… و حالا با دیدن رز فهمیدن زندگی گاهی ما رو شیفت عوض می‌کنه.
یک ساعت بود، ولی پر بود از یادآوری… 🤍🏥✨

عزیزم 🥺👌🏻
بزار رز بزرگتر بشه یکم از آب وگل دربیاد بعد دوباره برو سرکار و لذت ببر از همه اینایی که گفتی ،الان مهمترین چیز فقط دخترته ،رز زیبا و قشنگ بوس بهش 😘🌹🌹🩷🩷

منم امروز رفتم اتفاقا...

عزیزم مرخصیت تا کی هست؟

ما هر وقت رد میشیم به دخترم میگه اینجا به دنیا اومدی 😍😃 خدا دخترتو حفظ کنه برات

آخی عزیزم خیلی حس خوبی میده هم حس دلتنگی ...انشالله بازبرمیگردی به روزهای قبل 🥰

آخی عزیزم منم یه روزایی برای همکارام صدای بچه های کلاسم دل تنگ میشم ولی میدونم دوباره برمیگردم و روزای بهتری همراه با دخترم میسازم