شروع یک رمان و یک قصه واقعی

قسمتـــــــ چهارم

صبح شد...
نور از لای پرده افتاد روی صورت فرشته.
مامان هنوز درست نخوابیده بود، اما با اولین صدای ناله‌ی کوچولوش از جا پرید.

از خواب بیدار نشد ...
از عشق بیدار شد.
بغلش کرد، بوسیدش،
نفس کشید بوی نوزادی‌شو...
همون بویی که آرومش می‌کرد.

اما درد بخیه‌ها هنوز تازه بود،
بدنش خسته، دلش پر،
دست‌هاش می‌لرزید ولی با لبخند شروع به شیر دادن فرشته کرد گفت:
«مهم نیست من چقدر خسته‌ام... فقط این کوچولو خوب باشه.»

تا ظهر چند بار گریه کرد، شیرخواست، پوشکش تعویض شد، لالایی...
و هیچ‌کس نبود جز خودش و خدا.

از پشت در صدای خنده‌ی بقیه می‌اومد،
اما توی اتاق فقط صدای گریه‌ی فرشته بود.
اونجا بود که فهمید “مادری” یعنی تنها جنگیدن،
یعنی با خستگی بخندی، با اشک بخوابی.

عصر که شد، بابا اومد.
فرشته رو بغل گرفت،
و تمام خستگیِ مامان برای چند لحظه آروم شد...

مامان از دور نگاهشون می‌کرد، با چشمای خسته و دلِ پر عشق،
با خودش گفت:
«کاش همیشه همین‌جوری بمونه...»

روزها همین‌طور می‌گذشت…
مامان درگیر بزرگ کردن فرشته بود، بابا درگیر کار،
اما خونه‌شون پر از شادی بود.
چراغ خونه با اومدن فرشته روشن شده بود،
شده بود دلگرمیِ مامان و بابا.
ادامه در کامنتا

واییییی عاشقتم

عزیزم میشه ادامه داستان بزاری لطفا

غزاله میشه درخواستمو قبول کنی
ادامه داستان هم لطفا بزار

غزاله جان چ نویسنده ی خوبی هستی👏👏👏👏

منتظر بقیه داستانت هستم💗

عزیزم بقیشو بزار ماهمشومیخونیم خیلی جالبه برامون

عزیزم مشتاقم بقیشوبخونم بزار دیگه

غزاله جون تند تند رمانتو بذار من همش منتظرم عزیزم

واقعا خیلی قشنگ داستان مینویسی غزاله جان...

ادامه

ماه‌ها گذشت...
تولد فرشته نزدیک بود.
مامان و بابا تصمیم گرفتن جشن بزرگی بگیرن.
از یک ماه قبل تدارک دیدن، کارت دعوت چاپ کردن،
مامان و فرشته لباس‌های ست خریدن،
کیک سه‌طبقه سفارش دادن و حدود هفتاد نفر مهمون دعوت کردن.

غروب مخصوص خانم‌ها بود و شب آقایون هم ملحق می‌شدن.

روز موعود رسید.
خونه غرق بادکنک و رنگ شده بود.
میوه، شیرینی، شام آماده بود.
مامان با ذوق همه‌چیو چیده بود.

ساعت سه شد. لباس خودش و فرشته رو عوض کرد، آرایش کرد و منتظر مهمونا شد.
نزدیکای چهار، خانم‌جون، عمه‌ها، خاله‌ها، زندایی‌ها... یکی‌یکی رسیدن.

جشن شروع شد 🎉
اتاق پر از هدیه‌های کوچیک و بزرگ بود.
آهنگ «تولدت مبارک» پخش شد،
مامان با فرشته رقصید،
و فرشته کوچولو با کمک مامان‌جونش شمع‌ها رو فوت کرد.

خونه پر از خنده، شادی و عشق شده بود.
شب، همه دور هم شام خوردن، گفتن و خندیدن...

آخر شب، داییِ مامان‌جون – که سنی ازش گذشته بود – رو کرد به بابا محسن و با خنده گفت:
«فرشته عروس منه!» 😄
برای نوه ام میخوامش
وفرشته ناف بریده حامدشد