#ادامه طرحواره ها
طرحواره منفی گرایی:
این طرحواره یعنی یه جور «عادت ذهنی» که باعث میشه بیشتر چیزای بد رو ببینی تا چیزای خوب.
نه اینکه آدم بخواد منفی باشه؛ نه!
ذهنش ناخودآگاه هی دنبال خطر، مشکل، اشتباه یا خراب شدن اوضاع می‌گرده.

چطور خودش رو توی زندگی نشون میده؟

یه کار خوب می‌کنی، اما فقط همون یه ایراد کوچیکش تو ذهنت می‌مونه.

خبر خوب می‌شنوی، فوری می‌گی: «خب حالا ببین آخرش چی میشه!»

رو چیزایی که ممکنه خراب بشه بیشتر تمرکز می‌کنی تا چیزایی که ممکنه خوب پیش بره.

وقتی بقیه خوشحالند، تو تو ذهنت می‌گی: «خیلی ذوق نکنید، هنوز معلوم نیست…»

برنامه‌ریزی برات سخت میشه چون همیشه فکر می‌کنی یه اتفاق بد وسطش می‌افته.
ریشه‌اش کجاست؟
معمولاً از اینا میاد:
خونه‌ای که توش زیاد نگران بودن («مواظب باش! خطر داره!»).

والدینی که همیشه بدبین بودن.
تجربه‌های سخت مثل بیماری، فقر، ناامنی یا اتفاقات ناگهانی.

یا اینکه از کودکی بهت یاد دادن «زیادی خوشحال نشو، چشم می‌خوره، خراب میشه.»
چرا اذیت‌کننده‌ست؟

چون حتی وقتی اوضاع خوبه، ذهن ولت نمی‌کنه و می‌گه:
«نه… یه چیزی درست نیست.»
در نتیجه لذت بردن سخت میشه، انرژی کم میشه و زندگی همیشه یه مقدار سنگین حس میشه.
چی می‌تونه کمک کنه؟

بدون حرفای کلیشه‌ای و درمانی خشک، یه سری کارای کوچیک اما مؤثر:

ادامه زیر تاپیک لایک کنین بالا بمونه ممنون

1. هر بار ذهنت میره سمت بدترین سناریو، یه سناریوی “معمولی” هم بنویس.
نه بهترین، فقط “معمولی‌ترین حالت ممکن”.

2. روزی ۲ دقیقه سه‌تا چیز معمولی که خوب پیش رفت رو بنویس.
نه مثبت‌نگری مصنوعی؛ فقط چیزایی که واقعاً اتفاق افتادن.

3. به خودت یادآوری کن: «این فقط یه فکره، نه واقعیت.»
ذهن این طرحواره خیلی قانع‌کننده‌ست، اما همیشه درست نمیگه.

4. یه نفرِ مطمئن پیدا کن که وقتی گیر افکار منفی افتادی، واقعیت رو یادت بیاره.
انگار یه نفر بیرون ذهن کمک می‌کنه ترازوی دیدت تنظیم بشه.

5. کارهای کوچک ولی قابل‌پیش‌بینی انجام بده.
موفقیت‌های کوچیک کمک می‌کنن ذهن کم‌کم از حالت “همیشه خطر هست” خارج بشه.

من یه زمانی که سرکار میرفتم هروقت سرکار غش غش می‌خندیدم بعدش پله برقی های مترو ارم سبز خراب میشدن، خیلی هم طولانی بودن فاجعه بود

یبار سرکار کلی خندیدیم بعد یادم به این موضوع نبود اصلا ولی وقتی رسیدم به مترو، پله برقیاش خراب شده بودن. دیگه حواسمم نبود کائنات برام درست میکردن و پله ها خراب میشد
حتی ازدواج کردم اومدم شرق تهران بازم این اتفاق تکرار میشد

من هروقت خوشحال و بیخیال میشم ی درد میاد سراغم از دهنم درمیاد واقعا بعد بهش فکر میکنم ب این نتیجه میرسم ،یا میترسم مثبت فکر کنم ناامید شم