وای، می‌دونی یهو یاد شیر دادن تابان افتادم… اون اوایل که خیلی کوچولو بود. سینه‌ام رگ می‌افتاد از بس شیر داشتم و اون پشت سر هم می‌خورد؛ قوت قوت قوت، صدای نفس‌هاش هنوز تو گوشمه. آخ که چقدر دلم تنگ شد…
یه معصومیت خاصی داشت، انگار اصلاً زمینی نبود؛ انگار از بهشت اومده بود ،
ولی الان دیگه شده یه موجود کاملاً زمینی؛ شیطون، تخس، پر از بازیگوشی… اما هنوز هم همون معجزه‌ی کوچیکه، فقط با شکل و شمایل جدید.

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط