خیلی خسته شدم از وقتی که زایمان کردم بچم کولیک شدید داشت همش جیغ میزد تا ۳ ماهگی اصلا آرامش نداشتم بخاطر بچه داری یه مدت افسردگی شدید گرفتم البته هنوزم خوب نشدم
مشکلات تو زندگی با همسرم هم بود که اصلا حس درک شدن نداشتم سن م هم کم نیست الان دیگه ۳۱ سالمه اما بچه اولمه
واسه بهتر شدن حالم نتونستم این مدته یه تفریح درستی داشته باشم بلکه روحیم عوض بشه
حوصله بچه رو ندارم دلم میخواد همش بخوابونمش که متاسفانه همیشه بدخلقی میکنه و در حال جیغ کشیدنه
حتی پیش اومده ناخواسته سرش داد زدم و بعدش کلی خودمو سرزنش و لعنت کردم که چرا با بچم اینجوری رفتار کردم
خیلی دلم گرفته و خستم حتی با مشاور هم صحبت کردم اونقدر نتونست آرومم کنه
همش تو خودم احساس کمبود میکنم که من مادر بدی برای دخترمم
حیف این بچست که همچون مادر دلمرده ای داشته باشه
نمیدونم تا کی این حال و وضعیتم ادامه داشته باشه
بخاطر بعضی مسائل که تو زندگیم پیش اومده یه دیوار کشیدم دور خودم که میترسم با کسی معاشرت کنم شاید حالم بهتر بشه ولی نمیتونم

عزیزم
کاملا حق داری
هممون تا حدی این شرایط و احساسات رو تجربه کردیم کم و بیش
من هم بارها حس کردم لیاقت پسرمو ندارم
بعد از زایمان تا یک سالگی بچه همه‌ی مادرا حس ناکافی بودن، غصه‌ی بی انتها داشتن، حس گیر افتادن وسط یه سیکل معیوب که انگار هیچوقت نمیتونه تموم بشه رو دارن
کاملا بهت حق میدم
اما...
یادت نره ک خدایی ک اون بچه رو در رحم تو رشد داده، قطعا تو رو برای اون برگزیده
وقتی بار اوله که ادم مادری میکنه، طبیعیه یک سری خطاها
فقط بیشتر از هرچی سعی کن به عشق زیادت به بچت فکر کنی، به معصومیتش، به نیازش به تو
تلاش کن تو هر شرایطی صبوری کردن رو تمرین کنی
این روزا میگذره
بعد از ۱ سالگی بچت میگی باورم نمیشه ک اون روزای سخت گذشت و این روزای شیرین اومده

منم خیلی سختمه و حس تو میفهمم باز خوبه اینجا هست میتونیم باهمدیگه حرف بزنیم طفلی مادرمامون چکار میکردن

این شرایط براهممون هس ولی سعی کن خودت حال خودتو خوب کنی از شوهر توقع نداشته باش چون متاسفانه انگار اونا زاییدن ما باید اونا رو درک کنیم،