به درجه ای از عرفان رسیدم که :
به جای مقایسه ی دائمی رشد قد و وزن بچهام با بقیه که همیشه باعث اضطراب و القای حس خود کم بینی میشد ؛
تمام تلاشم رو برای بچهام میکنم و از هیچ کاری برای رشد جسمی و فکری شون دریغ نمیکنم .

درجواب خاله زنک های محترم میگم : نمودار رشدش برای من مهمه نه نظر بقیه !

به جای تلاش برای تپل کردن و به اصطلاح اشتباه عامیانه ( سر حال شدن بچه ) که در اصل منظور چاق شدنشه ، روی سلامت روان و ذهنشون کار میکنم .

طول و عرض و سایز بچه برام تبدیل به وسواس فکری شده بود ، چند روزیه شکر خدا دیگه از شر این اضطراب الکی راحت شدم .

این تجربه مشترک همه مامانهاس که بقیه هی نظر میدن درباره رشد بچه و نحو چه بچه داری و..اوایل آدم حساس، کم تجربه اس حرف بقیه تاثیر می‌زاره ادم
دچار اضطراب میشه، مخصوصا جلو خود بچه میگن وای هیچ بزرگ نشده،چقد ریزمیزه اس،غذا نمیخوره و...
ولی ی مدت میگذره ادم یاد میگیره اهمیت نده همین که بچه مون سالم و سلامت خداروشکر 👌🏻

من به تنها چیزی که فکر نمیکنم قد و وزنه...

بهترین کار برای هر مادری همینه که از شر وسواس فکری خودشو راحت کنه من بچم ۳ کیلو دنیا اومد بعدش افت کرد خیلی ریزه شد و کلا جثه اش ریزه میزه هست دختر خواهر شوهرم همزمان با من زایمان کرد و امااااان از مقایسه اطرافیان حتی خود مادرش از ظاهر پسرم گرفته تا ریز ترین مسائل تو جواب همه اشون فقط گفتم همینکه سالم هست و چراغ دل خونه منو بعد ۶ سال روشن کرد کافیه برام بزرگ میشه چه زشت باشه چه زیبا چه تپل باشه چه لاغر چه سفید چه سیاه

من همین روند رو چهار سال ونیمه دارم میرم و رااااضی ام

من بچم قد وزنش خداروشکر از نمودار رشد خودش هم بهتره چون خیلی ریز به دنیا اومد. ولی بچه ی خواهر شوهرم تپله و به بچه ی من میگن لاغر. مادرش هیچ مطالعه ای در مورد بچه ها نداره جوری که من میگم بچه ام رشدش نرماله تعجب میکنه از حرفم. دائم بهش نون خامه ای و پیتزا میده به زور به خودشم افتخار میکنه بچه اش چاقه.

ول کن من از یک سالگی بیخیال وزن شدم