این هفته های آخر حسام یه کم عجیب وغریب شده
همش فکرمیکنم قراره یه عملی روی بدنم انجام بشه که بعدش ناقص میشم و سلامتیمو ازدست میدم
استرس بیمارستان و بعد عملو دارم...هرلحظه بهش فکرمیکنم من که تاحالا حتی یه نوزاد بغل نکردم نمیدونم چطوری قراره از پسش بربیام...حقیقتش کلا آدم بیخیال و راحتی بودم،هیچوقت ازاین خانومای کدبانو و خونه دار و...نبودم همین الان که مجبورم تو خونه باشم یه مدته نتونستم به خودم برسم احساس افسردگی دارم نمیدونم میتونم اصلا مادر خوبی باشم یا نه...دردای جسمی یه طرف این افکار یه طرف...هیچکس حتی همسرم و مامانمم درک نمیکنن چی میگن همه همش میگن دیگه داری مادر میشی باید قوی باشی...
امیدوارم خدا به هممون کمک کنه🫠🥲

به چیزای خوبش فکر کن یکی از گوشت و خون خودت میاد دیگ تنها نیستی یه انسان توی بدنت رشد دادی
و یکی داری ک نفست به نفسش بنده😍❤️

اگر منظورت مسئولیت هست من چی بگم پس ی بچه ی چهارساله و با ی نوزاد تازه به دنیا اومده باید همسرم خودم خونم پسرچهارسالم و ی نوزاد رو اداره کنم
عزیزم هر چیزی سختیای خودشم داره به چیزای خوب فک کنم فقط ک بعد زایمان دچار افسردگی نشی

اونقدری ک توفکرته بعد عمل سخت و وحشتناک نی با شیاف و مسکن قابل تحمله عزیزم برای بقیه چیزاهم کم کم به روال عادی برمیگردی

خوش بحالت به ماه آخر رسیدی فکر اونم نکن بیهوشی عشقه خواب راحته اینقدر بیهوشی دوست دارم که نگو راحتیرن خواب

طبیعیه حسی ک داری مال هورمانای بارداریه مودی میشی یه وقت خوشحال یه وقت غمگیترین ادم رو زمین منم هرچی به زایمان نزدیکتر میشم فک میکنم از پسش برنمیام ولی خب میگذرع توکلت به خدا باشه

خب درست میگن ما انتخاب کردیم مادر بشیم وباید قوی باشیم
نه سلامتیتو از دست نمیدی فقط شاید 10 روز اذیت باشی بعدش کم کم رو به روال میری
مادرشدن یه حس فوق العاددس وقتی بچتو بغل کنی دیگه همه چی یادت میره

اوف دقیقا سختیش اینه که کسی درکت نمیکنه منم هرچقدر حرفامو به همسرم یا مادرم میگم انگار اصلا متوجه حرفام نیستن😑