سلام
من تو خونه والدین خیلی آسیب دیدم خیلی،اصلا بهم محبت نمیکردن،مدام سرکوفت تحقیر و مقایسه درصورتیکه من خیلی آروم و بی آزار بودم و بدتر اینکه مسئولیت همه چیز خونه با من بود از کار تا بچه داری،انقد شرایط برام بد بود که بیست سالگی رفتم سرکار که مستقل شم و فوری هم ازدواج کردم،در مجموع میگم هیچ خاطره خوبی از خونه پدرم ندارم اما اینا فقط برای من بود نه بقیه ی بچه ها،همه اینا به درک
بچم که دنیا اومد مادرم نه کمکم کرد نه مراقبت،خودم بودم و خودم با اینکه تو یه خیابون بودیم،باور کنید اگر میرفتم خونشون حتی نگاه بچم نمی‌کرد علتشم این بود لابد از خودم بدش میومد،یبار بچم رفت سمتش بچمو نهیب داد و هل داد،اینا هم به درک،حالا جدیدا به بچم میگه عزیزم می‌خوام ببینم یعنی منظورش چیه توقع داره ببخشم یا باور کنم؟

شما ازاول روپای خودت وایسادی همه کاراتم خودت انجام دادی کم توقع بودی بخاطر اون عزیزم هیچ وقت توزندگیت کم توقع نباش

تقریبامنم زندگی پدریم مشابه شمارو وهیچ روزهای خوب وخاطره ی قشنگی ازاون دوران ندارم ودلم برای خودم خیلی میسوزه چون تنهام ومنم بچه هاموبدون اینکه کسی پیشم باشه بزرگ کردم بهم اصلا زنگ نمی زنن خودم میزنم ولی اینکه برم خونشون بی احترامی یابه بچه هام حرفی بزنن نه می گن چرانمیایدولی درکل بچه گی نکردم وروزهای قشنگی هم نبودبرام

هیچی شمافقط دوری ودوستی کن

عزیزشماطلاق گرفتید؟

کمتر برو و باهشون سرسنگین باش

فقط فاصله

فعلن منو پسرم تو شرایط قبلن تو هستیم