قسمت اول
رها
خدای مهربون من
ممنونم منو مورد رحمتت قرار دادی و طعم مادر شدن رو به من چشاندی
من همیشه هراس داشتم نکنه هرگز درد های بارداری رو درک نکنم
نکنه هیچوقت نفهمم لگد زدن بچه چه حسی داره
نکنه که متوجه نشم که بزرگ شدن شکم و اماده شدن برای مادری کردن چی هست
بین خودمان باشد از تو که پنهان نیست ، از همان اوایل بچگی ام ک دختر خاله ام به خاطر عدم ناتوانی همسرش مجبور شد فرزندی رو بیاره و بزرگ کنه این ترس در من ایجاد شد که نکند من هم با این اتفاق مواجه بشم؟
من از بچگی برای تمام بچه های فامیل مادری میکردم و تو بغلم بهشان آرامش میدادم
سخت ترین و لجوج ترین انها محمدحسین بود که در آغوش من به خواب میرفت ..
حال من بزرگ شدم و در ۲۷ سالگی فهمیدم به خاطر مشکلات اندومتریوز ممکن هست یکی از تخمدان هامو از دست بدم و من هنوز ازدواج نکرده بودم … در مطب دکتر نشستم روی زمین به گریه انگار حاضر بودم به من بگویند فردا میمیری اما نگویند که مادر نمیشوی …!
روز عمل، وارد اتاق عمل ک شدم در و دیوار و پرده و ملحفه های سبز ترسم رو بیشتر کردن و ناخواسته من، همون رهای شجاع، به سرعت به عقب برگشتم و دوییدم بیرون و در آغوش مادرم گریه کردم که:
- نمیشه عمل نکنم؟ میترسم …