اینجا مینویسم شاید کسی بجز منم درگیر این شرایط باشه و بدونین تنها نیستین
بارداری من ناخواسته بود و من همینطوریشم اولش شوکه شدمو اصلا براش آماده نبودم مخصوصا که بارداریمم با ویارهای خیلی بد بود
تا اینکه زایمان کردم
هفته اول فاجعه بود نه حال روحی خوبی داشتم نه شیرم میومد که به بچه شیر بدم
مدام گریه و بدن درد و کرختی مفاصل
حس میکردم بچمو دوست ندارم
حس میکردم دلم میخواد برگزدم به قبل
حس میکردم دیگه هیچوقت نمیتونم یه زندگی آروم و بی دغدغه داشته باشم
شب و روزم شده بود گریه با اینکه هم همسرم هم مادر و خواهر و خاله هام کنارم بودن و از بچه مراقبت میکردن که من راحت باشم ولی باز علاوه بر تمام این حس ها وقتی ازش دور میشدم یه حس اضطراب شدید داشتم
شما بگو در حد یه اتاق حتی نمیتونستم ازش فاصله بگیرم(هنوزم همینم)
کافی بود سرفه کنه با اون حال باید یه جوری خودمو بهش میرسوندم ببینم چشه
هفته اول فاجعه بود ولی بهتر شد تا یک ماهگی هنوزم همه جی خوب نشده بود ولی یه ماه که سر اومد انگار سبک تر شدم
الان خیلی بهتر از اون روزام اما هنوزم گاهی اون اضطراب و اون دلتنگی برای قبلا میاد سراغم که میخوام بخاطرش برم مشاوره

ولی اگی شما هم این حسا رو دارین بدونین عجیب نیست
ما ادمایی هستیم که یه تغییر بزرگ زندگیمونو تکون داده پس عادیه که بترسیم و دلمون برای گذشتمون تنگ شه

دقیقااا من.منم داشتم تمام این حسارو.با این تفاوت که کارای بچمو از روز اول چه خونه مامانم چه خونه مادر شوهرم خودم‌میکردم طاقت نداشتم و ندارم که کسی کارای بچمو بکنه یا ازم بگیرتش

چند روز اول زایمانم شیرنداشتم حالم داغون بود بعدش ک یکم شیر افتاد تو سینم دخترم زردی گرفت رفت زیر دستگاه دوشب از بدترین شبای عمرم بود هفته اول زایمانم از نظر روحی داغون بودم و فقط گریه میکردم…

دقیقا امشب داشتم به خاطر دلتنگیم واسه زندگی حتی قبل ازدواجم گریه میکردم حتی به طلاقم داشتم فکر میکردم و از خودمم متنفر شدم که انقدر خودخواهم اما جونمم میدم‌ واسه پسرم نمیدونم چرا انقدر احساسات متناقض دارم خیلی دارم اذیت میشم منم! حتی شاید خیلی آدم بدتری باشم اگر بگم دیگه هیچ حسی به شوهرم ندارم و از بودن کنارش لذت نمیبرم پر از استرسم که مامانم از پیشم بره چیکار کنم انقدر چاق و شکم گنده شدم که خودمو توی آینه نگاه نمیکنم در کل خیلی اوضاع من خراب شده خواهر😞