در مورد اون تاپیک مادرها فریاد نمیزنن یک مادر بزرگواری خصوصی پیام داد که اولا عذاب وجدان الکی نده بعدم خودت که انقدر مدعی هستی تا حالا سر بچه ات داد نزدی کتک نزدی و....
اول پاسخ خودم: بله عزیزان ـمن هم صدام بالا رفته رو دخترم. اگه بگم نه دروغ گفتم. البته که هیچوقت تا الان نزدمش. حتی به قول بعضیا رو پوشک هم نزدم. تحقیر و حرف نامربوط هم نداشتیم نهایتا روح پدرشو تو دلم مورد عنایت قرار میدم.😌😬(این دیگه به خودم مربوط وقتی دختر مو به مو ژنوم خانواده پدری رو کپی کرده)🫤🙄

اما واقعا میشه داد نزد؟ میشه از کنترل خارج نشد؟!(از کنترل خارج شدن معادلش میشه صدا بالا بردن بدون تنش مضاعف و کتک زدن و تحقیر) اگه موارد داخل پرانتز رو اغلب اوقات دارید شما از کنترل خارج نمیشید دارید از ماتریکس خارج میشید. باید حتما با یک تراپیست صخبت کنید و مشکلتون رو ریشه ای رفع کنیدـ
برای اوندسته از مادرهایی که فقط از کنترل خارح میشن و تو دوسال و اندی فرزند پروری به اندازه انگشتان دو تا دست پیش اومده صدا بالا ببرن ( بازم تاکید دارم که نه کتک میزنن نه تحقیر کلامی دارند) این مطلب رو به نقل از دکتر رویا نوری براتون نقل میکنم شاید بتونه ذهنیت بهتری بده.

در سال‌های اخیر، رسانه‌ها مدام هشدار می‌دهند:
«سرِ بچه‌ها داد نزنید، مغزشان آسیب می‌بیند!»
اما واقعیت علمی، کمی پیچیده‌تر است.
گاهی، تلاش افراطی برای «والد کامل بودن» خود تبدیل به منبع اضطراب و شرم می‌شود.
فریاد همیشه به معنای خشونت نیست
تحقیقات جدید در روان‌شناسی خانواده نشان می‌دهند:
فریاد زدن‌های گاه‌به‌گاه، در بستر یک رابطه‌ی امن و محبت‌آمیز، اثر مخربی ندارد.

ادامه در کامنت 👇🏼

در مقابل، وقتی رابطه‌ی والد و کودک در بستر عشق، امنیت و ارتباط شکل گرفته باشد،
مغز کودک این موقعیت را نه به عنوان تهدید، بلکه به عنوان تعارض موقتی در یک رابطه‌ی امن پردازش می‌کند.
پس آیا فریاد زدن “گاهی” قابل‌قبول است؟
بله، در چارچوبی سالم.
گاهی فریاد، نوعی ابراز احساس است؛
والد خسته از روزی طولانی، لحظه‌ای از شدت هیجان صدایش را بالا می‌برد.
اگر پس از آن رابطه ترمیم شود—یعنی والد توضیح دهد، عذرخواهی کند و دوباره ارتباط برقرار کند—
کودک نه‌تنها آسیب نمی‌بیند، بلکه می‌آموزد که در روابط سالم، تعارض و آشتی هر دو ممکن‌اند.
وقتی والد عذرخواهی می‌کند…
کودک یاد می‌گیرد که عشق یعنی مسئولیت، نه بی‌نقصی.
همان‌طور که یکی از پژوهش‌ها نشان داده،
«اصلاح رابطه» (Repair) اثر منفی لحظات تنش را از بین می‌برد و حتی پیوند والد و کودک را عمیق‌تر می‌کند.
پیام پایانی:
خانه‌ای امن، الزاماً خانه‌ای بدون فریاد نیست.
خانه‌ای امن جایی است که در آن عشق، گوش دادن، و بازگشت به رابطه از هر صدای بلندی قوی‌تر است.

کفایت مذاکرات 🙌🏻

آنچه کودک را آسیب‌پذیر می‌کند، نه صدای بلند، بلکه احساس ناامنی، تحقیر یا ترس مداوم است.
در علوم رفتاری، تعریف اهمیت دارد. فریاد می‌تواند صدای بلندِ خسته‌ی والدی باشد که برای هفتمین بار یادآوری کرده:
«کفش‌هاتو بپوش!»
اما وقتی فریاد همراه با توهین، تهدید یا تحقیر است، تبدیل به خشونت کلامی می‌شود و بدون تردید به روان کودک آسیب می‌زند.
چرا والدین فریاد می‌زنند؟
معمولاً نه از قصد، بلکه از خستگی، فشار یا کمبود حمایت.
فریاد اغلب نتیجه‌ی استیصال است، نه بی‌مهری.
به‌جای شرم‌دادن والد، باید دید چه عواملی پشت این واکنش وجود دارد—بی‌خوابی، مسئولیت زیاد، یا نبودِ شریک حمایتی.
چه زمانی فریاد خطرناک است؟
• وقتی محتوایش توهین‌آمیز است («هیچ‌وقت کاری رو درست انجام نمی‌دی»)
• وقتی تبدیل به الگوی دائمی در خانه می‌شود
• وقتی چهره‌ی کودک نشان از ترس یا انجماد دارد (نشانه فعال شدن مرکز ترس مغز)

وای چقدر خوب بود.
بعضیا نور وجودشون همیشه تو لحظاتت جاریه. مثل مامان الینا جون.
یادم نمیره چقدر کمکم کردی درمورد خواب پسرم.
اگه از اول میدونستم بچم و خودم اینهمه اذیت نمی‌شدیم.
امیدوارم همیشه سلامت باشی⚘️

ممنون برای این آگاهی

خیلی خیلی عالی و مفید بود فرزانه جون
یکم حس شرمندگی و مامان ناکافی بودنمو کم کرد
بعضی وقتا خودمون یه راه حل هایی رو بلدیم و میدونیم اینارو ولی وقتی تو جمع مطرح میشه و همه با هم صحبت وهمفکری میکنیم دلمون بیشتر اروم میگیره و حس خوب میده بهمون🙏

ممنون عزیزدلم
ولی من چند باری زدمش 😭😭بعدش از دلش در اوردم بوسیدمش معذرت خواهی کردم اما خب واقعا اون روزا حالم بد بود دست خودم نبود اصلا 😔یعنی الان بچم‌اذیته یعنی خیلی اشتباه کردم

خیلی خوب بود، خسته شدیم از این همه مامانای فیلم تو اینستا که فقط بلدن حس عذاب وجدان بدن 😒😒به علاوه مامان بابای خودم که جرئت ندارم یه هوف بکنم چون تو روحیه بچه تاثیر میزاره😑

بعد شنیدن و خوندن کلی خبرهای زرد و فیک تو فضای مجازی یه متن حال خوب کن خوندم..👏👏👏بس که به پدرو مادر عذاب وجدان الکی میدن.بدتر نمی‌تونیم بچه رو تربیت کنیم😐
من با عزت نفسی هم که تو خونه امن به کودک داشته میشه حسابی موافقم..

پریروز وقتی بعد از 2 ساعت بیرون بودن و پارک رفتن داشتیم برمیگشتیم خونه و من احساس پر بودن مثانه داشتم و رفته رفته بدتر میشد و به امید اینکه داریم میرسیم خونه خودمو ب زحمت نگه داشته بودم و پسرم از دم در حیاط که چرا کلیدو ندادی بمن تا درو باز کنم شروع به گریه و جریغ و فریادهای مخصوص لجبازی 2سالگی کرد. اول فکر کردم اگه ببرم در حیاطو با کلید باز کنه موضوع حل میشه و بعد دیدم نه بهانه ای بود که برگردیم تو کوچه و نریم خونه حالا من بکش اون بکش تو کوچه. (درحالیکه دارم توضیح میدم تو گوشش ک دسشویی دارم و من مثل تو پوشک پام نیس و بتید برم خونه) که آخر مجبور شدم خم شم و بغلش کنم به زود که با عذض شرمندگی دیگه نتونستم جلو خودمو بگیرم که فکر میکنم خانوما بعد از حاملگی و زایمان با این پدیده آشنا هستن. حس شرم و خشم منو گرفت و شروع کردم بقول شم مورد عنایت قراردادن پدر و خانواده پدریش🤣. نگم براتون با چه زحمت و فریاد و فلان خودمو رسوندم خونه. که وقتی دستامو داشتم میشستم دیه داد زدم سرش که بسه تمومش کن.

خیلی خوب بود
متاسفانه یه چیز یاد گرفتن
که حس عذاب وجدان نده.
و به قول یه مامانی انگار ما رو تو خونه چندنفر باد میزنن که فشاری نباشه رومون.
من هم عصبانی میشم.
شد جدی صحبت کردم.
سکوت کردم.
رفتم از اتاق بیرون.
ولی دقیقا به قول شما ترمیم رابطه باید انجام‌بشه.
اونجا که هم قدش بشیم و‌ توضیح بدیم که خسته بودیم.
معذرت بخوایم.

پسر من با همسن و سالای خودش خیلی دیر ارتباط میگیره جز بچه خواهرم بیشتر با بزرگتر از خودش دوس داره بازی کنه نمیدونم طبیعی هست و چیکار کنم که اجتماعی تر بشه

خیلی ممنون

عالی عالی