اینکه فرزندت ۲۴ ساعته بهت نیاز داشته باشه، سخت است. خسته کننده ست، آشفته کننده ست.
اما، زودتر از آنچه تصور کنی تمام می شود...
و آن سکوت، عمیق تر از چیزی که تصور می کنی نفوذ می کند...
روزی می رسد که دیگر " مامان، با من بازی کن" نخواهی شنید و سکوتی که پس از آن می آید، سنگین تر از هر قشقرق، هر بی خوابی و هر آشوبی که تا به حال بوده، به نظر خواهد رسید.
دست های کوچکی که زمانی به تو چسبیده بودند کم کم رهایت می کنند، صداهای کوچکی که برای جلب توجه تو زمزمه می کردند کم کم کلمات خودشان را پیدا می کنند و قلبت برای لحظاتی که حتی متوجه از دست رفتنشان نشدی، به درد می آید...
این یک یاداوری برای مادران خسته هست تا از لحظاتی که هنوز به شما اجازه می دهند که در آغوششان بگیرید لذت ببرید و تا می توانید از نفس کشیدن در کنارشان لذت ببرید ...

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط