این روزا حالم خوب نیست،دچار افسردگی پنهانم،همه درد و غما رو تو خودم میریزم و‌چیزی به کسی بروز نمیدم…
من به امید مستقل شدن ازدواج کردم،اما وضعیتم بدتر شد،اصلا کسی ازم نپرسید به عنوان یک زن،به عنوان یه طرف رابطه دلت میخواد خونه مستقل داشته باشی یا دلت میخواد با خانواده شوهرت تو یه ساختمون باشی،چرا شوهرم و خانواده اش تنهایی واسه زندگی من تصمیم گرفتن؟! چرا پیش خودشون فکر نکردن منم یه سر این رابطه ام!!
من نصف سال تو یه شهر زندگی میکنم نصف سال تو شهر دیگه،هردو خونمون با خانواده همسرم تو یه ساختمونه و یکی از خونه ها به قدری بد و کوچیکو داغونه که هر بار کسی میاد حالم بد میشه،فقطم وعده و وعید میده که میخرم،میسازم،واقعا اگه قبلا بود میجنگیدم اما الان توان ندارم،وقتی میبینم میلیاردی میده چک ماشین باباشو پاس میکنه،کادو‌ خونه برای مامانش دودست مبل برند میخره اما موقع من میگه ندارم و نمیشه با خودم میگم ولش کن دیگه کاریه که شده…
فقط صد حیف جونیم حیف و صد حیف که نتونستم اونجوری که میخوام زندگی کنم💔
کاش یکی ۸ سال پیش بهم میگفت با مرد مستقل ازدواج کن،یکی که چشمش به دهن پدر و مادرش نباشه،بتونه خونه مستقل که ساده ترین خواسته هر زنیه رو برات مهیا کنه❤️‍🩹
واقعا خسته ام،روحم،جسمم خسته است،خسته شدم از بس گفتم،خسته ام از بس تنهایی درد و رنج کشیدم کسی منو ندید...

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط