امروز اولین روز مهد پسرم بود ، بدون من که نموند من تمام سه ساعت رو کنارش بودم ، بعد خجالت میکشید اصلا حرف نمیزد یا اگر حرف میزد خیلی آروم پیش من حرف میزد که مربیشون اصلا صدای اینو تو این همه بچه نمیشنید ، بعد بچه ها چون این از همه کوچیک تر بود و خجالت میکشید و حرف نمیزد یکیشون که خیلی بی ادب بود هی میگفت من از این خوشم نمیاد پیش من نشینه بقیه هم به تبع اون همین حرف رو زدن ، وای داشتم سکته میکردم همونجا گریه ام ولی خودمو جمع کردم ، نسبت به پارسال که یه بار بردمش اصلا نمیموند میرفت فقط بازی ایندفه مینشست و توجه اش بیشتر بود اما مثلا مربی میگفت رنگ کن رنگ نمیکرد ، از یه طرف از این خوشحالم که اینقد این سه ساعت همکاری کرد و نشست از طرفی از اون حرفای بچه ها به شدت دلم شکسته و آخرشم مربیش گفت پسرت حرف نمیزنه ؟ گفتم حرف میزنه ولی اینجا خجالت میکشه ، اونجا بچه ها رو نگاه میکرد ولی با هیچ کدوم سعی نکرد دوست بچه ولی اومدم خونه با بچه های همسایمون کلی بازی کرد ، خدایا خودت کمکم کن پسرم رو راه بندازم خیلی سخته از طرفی از نطر روحی خودت داغون باشی و کلی دلشوره که یعنی همه چی درست میشه ؟ از طرفی باید محکم پشت بچه ات باشی ...

ببینید مامانا اصلا نا امید نشین .اولا دیر بردین بچتونو دیر بردین مهد .ولی باز ناامید نشین کاملا راه میفتن فقط نا امید نشین .حرف میزنن .دوست پیدا میکنن
من از کی بچمو میبرم مهد .خواهرم خواهرزادمو تازه میبره مهد .اونم وابیته شدیده .ولی میگم ناامید نباشین سینتونو سپر کنین تا بچتون کاملا عادت کنه به محیط

کم کم خجالتش میریزه همه بچه هااوایل ازینم بدترن

عادیع

شایان بیرون خیلی بهتر شده خیلی
سال قبل همه رو اذیت می‌کرد همه عاصی بودن امسال ۱۸۰ درجه عاقل تر شده ، اینم یکی دو دقیقه اول ساکته آروم جواب میده بعدش با تش یق من بلند حرف میزنه و قاطی میشه
هم سن و سال نداره اینجا ولی بیرون بهتر شده