اوایل جوانی با تمام وجودم به خودم قول دادم که روزی، اگر مادری شدم، فرزندی سالم و خوب پرورش دهم
—کودکی که از زخم‌ها دور بماند، خوشحال باشد، بااعتماد به‌نفس و آرام.

اما هرچه گذشت، فهمیدم ماجرا چیز دیگری‌ست.
بچه‌دار شدن، یعنی دعوت شدن به سفری بی‌پایان برای سالم‌ کردن خویش.
یعنی روبه‌رو شدن با سایه‌هایی که سال‌ها در من خانه کرده بودند، با زخم‌هایی که پشت لبخندها پنهان‌شان کرده بودم.

فهمیدم فرزندم قرار نیست به حرف‌های من گوش دهد،
او به زندگی من نگاه خواهد کرد،
به شیوه‌ای که دوست دارم یا ندارم،
می‌ترسم یا می‌جنگم، خودم را دوست دارم یا نه.

فهمیدم اگر بخواهم او ریشه‌دار، رها و سالم باشد،
باید اول خودم زمینِ امنی شوم
برای ریشه زدن.
باید با خودم آشتی کنم،
تا او یاد بگیرد با خودش در صلح باشد.
باید خودم را ببخشم،
تا او بلد باشد خطا را تحمل کند.

بچه‌دار شدن یعنی فرزندی را به دنیا بیاوری،
که هر روز آینه‌ای‌ست از تو
و چه تلخ و چه زیبا،
تنها راهِ تربیت او
ترمیمِ خودت است

دکتر نوری

چقدر جالب بود متنت 👏❤️برای تربیت بچه باید اول از خودمون شروع کنیم خودمون رو اصلاح کنیم

فوق العاده زیبا🙏🏻

زیبا👌🏻👌🏻

وای منم خیلی وقته به این رسیدم و دارم براش تلاش میکنم

چقدر قشنگ گفتی الی جان❤️

عالی بود دقیقا همنیطوره👍🏻
میگن بچه نیازی به تربیت نداره
تربیت رو با نگاه کردن از تو یاد میگیره
پس خودت رو ترمیم کن
خیلی قشنگ بود🩵🤍

خیلی حقه🥴🥺

👌🏻👌🏻👌🏻👌🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻

به به لذت بردم عالی بود👌

بی‌نظیر بود👏👏👏👏👏👏👏
واقعا همینه

آخ الی مو به تنم سیخ شد
عالی بود عالی😍🥺

چقدر قشنگ

عالی بود