نوزاد هنوز حرف زدن بلد نیست. تنها راهی که می‌تونه نشون بده چی می‌خواد یا چه‌حسی داره، همون گریه‌هاشه، حالت صورتش، یا تکون‌های بدنش. یعنی با یه زبان غیرکلامی با مادر ارتباط می‌گیره.

اگه مادر بتونه این نشونه‌ها رو با دقت و حساسیت بخونه و درست جواب بده، نوزاد کم‌کم درک شدن رو تجربه می‌کنه می‌کنه و یه حس امنیت درونی پیدا می‌کنه.
ولی اگه مادر جوابای بی‌ثبات بده یا درست متوجه نشه، بچه یاد می‌گیره که حتی اگه نشونه هم بده، کسی نمی‌فهمه. پس بهتره اصلاً چیزی نگه.

همین تجربه می‌مونه توی ناخودآگاه و بعدها توی رابطه‌های عاطفی بزرگسالی خودش رو نشون می‌ده.

بعضی از ما به‌جای اینکه بگیم چی می‌خوایم، ساکت می‌مونیم و انتظار داریم طرف مقابلمون خودش بفهمه. وقتی نمی‌فهمه، ناراحت می‌شیم یا احساس می‌کنیم دوستمون نداره.

در واقع، هنوز توی همون دنیای کودکانه گیر کردیم که فکر می‌کردیم اگه کسی واقعاً دوسمون داشته باشه، باید بدون اینکه چیزی بگیم، بفهمه چی تو دلمه.

ولی رابطه‌ی سالم یعنی بتونیم راحت و صادقانه بگیم چی می‌خوایم.

وااااقعاااا گل گفتی

دقیقا من‌همیمطوریم
خیلی از آرزوهای بچگی رو با خودم‌آوردم تابززگسالی،الانم خیلی چیزا رو نمیتونم بگم ک میخام.

چرا لبت ژل نمیزنی

عالی بود عزیزم

دقیقا همین جوری
همه چی ریشه تو بچگی ادم داره🙃
منم میرم پیش تراپیست میگه همه چیو باید به شوهرت بگی نباید بگی خودش اگه میخواست میکرد اگه میخواست میفهمید باید از کوچیکترین تا بزرگترین رو بگی ولی خیلی سخته

والا گریه داریم تا گریه ار صبح تا غروب پسرم یه سره گریه

احسنت♥️