سلام شبتون درآرامش
مادرا یه درگیری ذهنی دارم که ولم نمیکنه پیش کسی هم نمیتونم بگم شما مادرید احتمالا بفهمید چی میگم
من همش به این فکر میکنم که یه موقع کم نذارم واسه بچه ها از لحاظ روانی منظورمه خیلی خیلی رو مخمه مدام سعی میکنم خوب باشم آروم باشم خونه رو تو آرامش نگه دارم اما یه وقتایی هم میشه که واقعا بیحوصله میکنن منو یا وسط کارم نمیتونم خوب وقت بزارم رو حرفاش و کاراش یهوقتایی سرشون داد میزدم پرخاش میکنم این شدیدا منو آزار میده میترسم از این که پسرم بزرگ بشه به خودم برگردونه رفتارامو یا حسرت روزایی که کوچیک بود رو بخورم یا دخترم همینطور...نمیدونم تونستم حرفمو برسونم بهتون یانه...چیکار کنم خانوما به نظرتون اعصاب و صبرم بره بالا میترسم بخدا
چیکار کنم بیشتر دوست بشم با پسرم

سلام قرآن زیاد بخونید صبر آرامش میده و زندگی نامه اهل بیت رو بخونید که تو هر موقع چه طوری رفتار میکردن کلا زندگیتون بهشت میشه

آرع کاملا درکت میکنم چون خودمم دقیقاهمینطوریم

خود همین افکار که ممکنه کم بزاری باعث عذاب وجدان میشه ، روال پیش برو سعی کن پرخاش نکنی اگرم شد خودتو سرزنش نکن که وای حالا رابطم خراب شد و فلان.
تو رفتار کردن و محبت کردن نه شل بگیر نه سفت. مامان معمولی باشی خیلی بهتره.
همین که کمتر گیر بدیم بهشون و کمتر عصبانی بشیم در کنار اینکه ابهت مادرانه رو داشته باشیم خودشون دوست میشن .