انقد جسم وروحم خسته و پژمرده و داغون شده که اکثر وقتا صدبار تو یک روز تصمیم میگیرم بچمون ببر م بیرون ولی انگار به پاهام و بدنم سنگ بستن،اصلا هرکارمیکنم نمیتونم برم.چون بعدش با همون خستگیای روز قبل که به روزای بعدش اضافه میشه و همینطور خستگی که تو پارک یا پیاده روی به همه ی اونا اضافه میشه باید بیام خونه فکر شام هم بکنم فکر این چیزا بیشتر خستم میکنه.انقد دلم میخواد یکی باشه بچمو بذارم پیشش بعدازظهر که میشه پتو بکشم روم بگیرم بخابم دیگه بیدارنشم یه خواب عمیق برم .😢😢من فقط یه مادر خسته ام که نیاز به یه استراحت ساده دارم.این خواسته ی زیادیه؟

همه مون همینیم من که فقط دارم ادامه میدم زندگی نمیکنم خیلی خسته و افسرده شدم اصلا انگار هم جسمم هم روحم توان ادامه دادت نداره

خدایا منم ی مدته اینطورم احساس میکنم تمام غمای دنیات سرمه اصلا حوصله خودمم نداره پوسیدم ازبس تواین تهران لعنتی تنهاموندم چراواقعا باید اینقدر تنها وغریب باشیم

نه والا زیاد نیست
و بدون تنها نیستی
دختر من امروز ظهر اینقدر بغل گوشم گریه کرد گفت گوشی میخوام یکی دو بار بغلش کردم و باهاش حرف زدم دیدم فایده نداره گرفتم خوابیدم 😄 بیدار شدم دیدم خوابیده 😊😉

شوهرم هر وقت میخاد ببره میگه توام بیا من و بچرو میذاره کنار تاب خودش حوصلش نمیاد حتی مدتهاست مبلم کثیفه وقت نکردم شامپو بکشم میگم بچرو ببر میگه توام بیا دلت باز بشه نمیفهمههه منم نیاز ب استراحت دارم ب تنهایی کار کردن بچه دستشو نکنه تو کف و شوینده نمیفهمه من میرم بیرون میام یروز کامل گردن و کمرم درد میکنه از 4 طبقه بچرو باید بکشم بالا فقط اگر یدونه داری دیگه نیار حداقل فعلا نیار

والا منم چنان بی کسم ک خدای عالم داند چنان خسته ام

سلام منم خسته ام تو شهر غریب بچمو تا اینجا رسوندم خیلی بی حوصله ام این تنهایی باعث شده حتی میام شهرستان بچه فقط با من میاد دسشویی نباشم رو فرش جیش میکنه از اینا بگذریم تهران 99 درصد خودم بچمو میبرم بیرون پارک