خلاصه روز ششم دخترم رو انتقال دادن به بخش و اون روز من زنگ زدم به همسرم ولی گریه امون نمی‌داد بگم چی شده اگه بگم اون هفته من سر جمع ده ساعت نخوابیده بودم دروغ نگفتم بخیه هام به شدت درد میکردن ولی برام مهم نبود یه روز هم تو بخش موند و بالاخره ترخیص شد اومد خونه اون شب کیک گرفتیم و یه جشن کوچیک با اونایی که اون مدت تنهامون نذاشتن مخصوصا خواهرزادم که تا آخر عمرم خوبی هاش و همدلیش یادم نمیره.........من همیشه فک میکردم غم مادرم سنگین ترین غم عمرم بود طوری که چهار سال شب و روز براش گریه کردم در اتاق رو میبستم شالشو بغل میکردم تا وقتی که نفسم بره گریه میکردم یا تو دوران حاملگیم تا شب زلیمانم براش گریه کردم ولی وقتی دخترم اونجوری شد فهمیدم غم فرزند فراتر از غم مادره من داشتم زنده زنده میمردم شاید برای من انقد سخت گذشت شاید یکی تو شرایط من اگاهیش از من بیشتر باشه و انقد وضعیت براش سخت نباشه ولی من اون یه هفته برام عذاب اورترین روزای عمرم بود و به این نتیجه رسیدم هیچ کار خدا بی حکمت نیست این اتفاق باعث شد کمتر برای مادرم بی تابی کنم یه جورایی باهاش کنار اومدم از وقتی دخترم دنیا اومد کمتر براش گریه میکنم در طول کلا به یادشم گاهی گریه میکنم ولی می‌سازم من دخترم معجزه ی زندگیم شد گاهی بغلش میکنم بهش میگم ننم (مادرم)

من ۳۱هفته زایمان کردم دو شب نبودم از فرداش رفتم موندم ،هر دو ساعت باید شیر میدادم ،رو تخت که می افتادم صدام میزدن بیا برا شیر نمی‌تونستم بلند شم از درد بخیه هیچ کس نبود دستمو بگیره تا بلند بشم خیلی زجر کشیدم ،یه شب اکسیژن گرفتن خدایا شکرت

خدارو شکر که آخرش سالم وسلامت برگشتین خونتون😍😍

روح مادرتون قرین الطاف الهی،خدا دخترگلت رو برات حفظ کنه.

خداروشکر ک خدا بهت مونس داده
دیگه دنیا همینه متاسفانه
کنار هم خوش باشید

چرا بیمارستان نمیموندی پیشش،اتاق مادر بود ،البته شایدم میموندی من ممیپرسم