من دوران بارداری پرخطر و تقریبا سختی داشتم ، پدر شوهر و خواهرشوهرم حتی یک بار هم حالی ازم نپرسیدن ، حتی یه زنگ هم بهم نزدن ، فقط مادرشوهرم ۵ بار بهم زنگ زد و حالمو پرسید ، میدونستم طبق روال گذشته شون هر هفته میرن بیرون و از بهترین کترینگها غذا میگرفتن یا میرفتن رستوران یا بستنی آبمیوه و .... میگرفتن ولی حتی یک بار به من تعارف نکردن که باهاشون برم یا هرچی که میخریدن برای من نیاوردن با اینکه خونه ی من پنج دقیقه با خونشون فاصله هست ، مادرشوهرم خورد زمین لگنش شکست ، ولی من با اون وضعیتم چهار بار رفتم ملاقاتش و دو سه بار براش غذا بردم ولی اونا هیچکاری برای من نکردن ، توی این چهارسال هیچ محبتی بهم نکردن ولی هیچ بدی هم بهم نکردن ، کلن انگار من تو زندگیشون نیستم با این تک عروسم
حالا که بچم که اولین نوه شونه به دنیا اومده همش میگن بچه رو بیار ببینیم ولی من اصلن دلم نمیخواد برم خونشون دلم از دستشون شکسته
در عوض خانواده ی خودم همه کار واسمون کردن
مثلا دوران اول بارداری چهل روز کامل خونه خواهرم بدم بعد ده روز رفتم خونه اون یکی خواهرم ، همه چی واسم میاوردن از غذا میوه آبمیوه و .... زایمانم که کردم بیست روز خونشون بودم و همه نوع پذیرایی کردن ، الانم که بچم گریه میکنه به خاطر کولیک ، هر روز میام خونشون تا آخرشب بچمو نگه میدارن ، ولی دلم اصلن با خانواده ی شوهرم صاف نمیشه با اینکه هنوز دوستشون دارم
چکار کنم که دلم باهاشون صاف بشه ؟

حق داری عزیزم کسی ک ت بارداری سراغت نگرفت الانم زنگت زدن بچه بیار ببینیم نبر. بگو خودم بدم بچم خوبه

نبایدم صاف بشه عزیزم
بعدشم اونا باید بیان دیدن بچه نه شما بری
کلا از خانواده شوهر نباید توقع داشت
من اینو دیگه بعد از به دنیا اومدن بچه ی اولم فهمیدم

منم همینطور نمیرم اونجا بچم دنیا اومد ی چش روشنی بش ندادن هر دقه میزدن تو سرم ک بلد نیستی ما بلدیم فقط با من دعوا داشتن ۱۰ روز خونم بودن ب جنون رسوندن منو مامان بیچارم از دسشون فرار کرد الانم ک هر دقه میگن دعوت کن مهمونی بده منم نمیدم اصلا پامو خونشون نمیذارم خودشون میان میبیننشون من نمیرم